Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 είχε αρχίσει να υπάρχει
δυσπιστία όσον αφορά την αντικειμενικότητα των Ελλήνων διαιτητών, οπότε η ΕΠΟ
άρχισε να καλεί ξένους διαιτητές τόσο για το εθνικό πρωτάθλημα, όσο και για
τους κρίσιμους αγώνες κυπέλλου και φυσικά για τον τελικό. Αν εξαιρέσουμε το
1959 (ΟΣΦΠ-Δόξα: 2-1) που σφύριξε ο Σταθάτος, από το 1956 ως το 1968 είχαμε
μονίμως ξένους διαιτητές στους τελικούς κυπέλλου, με την εξαίρεση βέβαια του
1964 και 1966 που δεν διεξήχθησαν οι τελικοί.
![]() |
Χρήστος Μίχας |
Στη συνέχεια από το 1969 ως το 1972 διαιτητής των τελικών
οριζόταν σταθερά ο διεθνής Χρήστος Μίχας, ο οποίος τερμάτισε άδοξα την καριέρα
του το 1973, σφυρίζοντας τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (Μίλαν-Λήντς: 1-0)
στο Καυτανζόγλειο. Η αποτυχημένη διαιτησία του, ύποπτα φιλοϊταλική, οδήγησε την
ΟΥΕΦΑ στη τιμωρία του, που σήμανε και το τέλος της καριέρας του.
Έτσι επιστρέψαμε στην καχυποψία και στην πρόσκληση ξένων
διαιτητών για τον τελικό κυπέλλου. Αυτό συνεχίστηκε, ως το 1975, οπότε έπαψε
αυτή η συνήθεια.