Μάιος 1983: Το παρ' ολίγον "θαύμα" της Brighton!

Πως η ομάδα του Steve Foster έχασε την ευκαιρία να γράψει ιστορία!

(Γράφει ο Νίκος Δ. -Θ. Νικολαΐδης)

Την αγωνιστική περίοδο 1982-83 το Αγγλικό Πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας (σήμερα Premier League) βρήκε για 2η συνεχή σεζόν τροπαιούχο τη μεγάλη Liverpool, που τότε πήρε τον 14ο (έως εκείνη τη στιγμή) τίτλο της πρωταθλήτριας, με 82 βαθμούς (σε 42 παιχνίδια), έντεκα περισσότερους (!) από τη 2η Watford (71). Οι "κόκκινοι" θα είχαν έτσι την ευκαιρία να λάβουν μέρος -για πολλοστή φορά- στην κορυφαία διασυλλογική ευρωπαϊκή διοργάνωση (Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης - σήμερα Champions League). Παράλληλα, το συγκρότημα του Bob Paisley (1919-1996) είχε κερδίσει και το League Cup νικώντας στον τελικό με  2-1 την "αιώνια ανταγωνίστρια" Manchester United (3η στο πρωτάθλημα με 70 β.), ολοκληρώνοντας με αυτό τον τρόπο μία ακόμη πετυχημένη χρονιά, που ήταν και η τελευταία για τον περίφημο τεχνικό της. Ωστόσο, η Liverpool δεν μπόρεσε να ξανακερδίσει εκείνη τη σεζόν το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, ενώ μία δυσάρεστη έκπληξη την περίμενε στον 5ο γύρου του περίφημου F.A. Cup (Κύπελλο Αγγλίας) του πλέον διάσημου και αξιοσέβαστου θεσμού στο "νησί"! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Brighton & Hove Albion

Οι "γλάροι" του Brighton, ο ποδοσφαιρικός εκπρόσωπος μίας λουτρόπολης 250.000 κατοίκων στη Νότια Αγγλία, "έπνεε τα λοίσθια" ως ουραγός της Α' Κατηγορίας, καθώς τερμάτισε στην 22η (τελευταία) θέση με μόλις 40 βαθμούς και φυσικά υποβιβάστηκε στη Β' Κατηγορία. Όμως η Αγγλία δεν είναι... Ελλάδα και έτσι, αντίθετα με την απογοητευτική της πορεία στο Πρωτάθλημα, η Brighton κατέπληξε στο Κύπελλο! Με πρόεδρο τον επιχειρηματία Mike Bamber (1930-1988) και προπονητή τον Alan Mullery (σήμερα 82 ετών) η ομάδα είχε ανέλθει για πρώτη φορά στην κορυφαία κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου τέσσερα χρόνια πριν (1979), ως η δευτεραθλήτρια της Β' Αγγλίας. Την πρώτη τους κιόλας χρονιά στα "μεγάλα σαλόνια" του αγγλικού φουτμπόλ οι παίκτες της κατέπληξαν με τη νίκη τους (μεταξύ άλλων επιτυχιών) επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Nottingham Forest του μεγάλου Brian Clough (1935-2004) και μάλιστα μέσα στο City Ground (1-0) στις 17 Νοεμβρίου του 1979.

Πως έγινα... Brighton! (εκτός από... Aegaleo City)

Από εκείνο το παιχνίδι, στιγμιότυπα του οποίου είδα το επόμενο Σάββατο στην ελληνική τηλεόραση, θαύμασα την ομάδα αυτή και περισσότερο τον ήρωά της, Steve Foster, που αγωνιζόταν μέσα στα αίματα! Ήταν ένας σύλλογος μίας πόλης παρόμοιου πληθυσμού (τηρουμένων των αναλογιών) με τη δική μου και που επιπλέον είχε τα ίδια χρώματα με εκείνη (κυανόλευκα). Το πάντα αγαπημένο μου ΑΙΓΑΛΕΩ  συμπτωματικά το καλοκαίρι του 1979 υποβιβάστηκε άδικα από την ελληνική Α' Εθνική. Από ένα μάλλον περίεργο συνειρμό, εξέλαβα την επιτυχία της Brighton ως μία... προσωπική "ρεβάνς" και έτσι πήρα την απόφαση να την υποστηρίζω (και αυτήν) δια βίου! 

Η μάλλον μέτρια πορεία της...

Μετά από τρεις συνεχείς χρονιές στην Α' Αγγλίας (κατά τις οποίες η ομάδα κατέλαβε τις θέσεις 16η, 19η και 13η) το φθινόπωρο του 1982 η Brighton ξεκίνησε πολύ άσχημα την 4η σεζόν της και σύντομα βρέθηκε σε ιδιαιτέρως δυσμενή θέση. Ο προπονητής Mike Bailey απομακρύνθηκε και νέος τεχνικός ανέλαβε ο Jimmy Melia, που όμως δεν κατάφερε να αντιστρέψει την πτωτική τροχιά του συλλόγου. 

Ωστόσο...

Παράλληλα, από τον Ιανουάριο του 1983 η ομάδα ξεκίνησε να δίνει τα παιχνίδια της από τον 3ο γύρο του F.A. Cup, παραχωρώντας μία ισοπαλία (1-1) στην Newcastle United, στις 8 του μήνα. Τέσσερις μέρες αργότερα (12 Ιανουαρίου) και σύμφωνα με το παραδοσιακό σύστημα που έως σήμερα ισχύει, ο αγώνας επαναλήφθηκε στο γήπεδο της Newcastle, όπου οι "γλάροι" νίκησαν με 1-0 και πέρασαν στην επόμενη φάση. Στον επόμενο (4ο) γύρο η Brighton κληρώθηκε πάλι γηπεδούχος, κατανικώντας (4-0) τη Manchester City, η οποία την ακολούθησε λίγους μήνες μετά στη Β' Αγγλίας.

Στο Anfield Road!

Στις 20 Φεβρουαρίου του 1983 η Brighton υποχρεώθηκε να αγωνιστεί μέσα στο φημισμένο Anfield Road, την εμβληματική έδρα της πρωταθλήτριας Liverpool, για τον 5ο γύρο της διοργάνωσης. Παρά τα δυσμενή προγνωστικά, ο "Δαυίδ" νίκησε τον "Γολιάθ" με 2-1, προκαλώντας αληθινό σοκ στο φίλαθλο κοινό των "Reds", καθώς η ομάδα τους δεν είχε ηττηθεί εντός έδρας σε αυτό το θεσμό επί 9 συνεχόμενα χρόνια!

Ο επόμενος αγώνας των "κυανόλευκων" (για τον προημιτελικό - 6ο γύρο) δόθηκε ξανά στο γήπεδό τους στις 12 Μαρτίου, όπου η Norwich City (χάνοντας με 1-0) υπήρξε το 4ο θύμα των παικτών του Melia. Στον ημιτελικό που διεξήχθη στις 16 Απριλίου στο ουδέτερο Highbury, η Brighton απέκλεισε και  τη Sheffield Wednesday (2-1) χάρις σε γκολ των Jimmy Case (15', 1-0) και Robinson (78', το νικητήριο).

Με τους "μπέμπηδες" στο μεγάλο τελικό!

Η μεγάλη στιγμή για τη... "Σταχτοπούτα" Brighton είχε φτάσει! Οι ποδοσφαιριστές της πάτησαν συγκινημένοι το χορτάρι του θρυλικού Σταδίου Wembley στο Λονδίνο στις 21 Μαΐου 1983, προκειμένου να διεκδικήσουν το Κύπελλο Αγγλίας και έχοντας απέναντί τους την περίφημη Manchester United του Ron Atkinson. Διαιτητής της αναμέτρησης ήταν ο Alf Grey, ενώ στις εξέδρες του μεγαλοπρεπούς γηπέδου βρίσκονταν σχεδόν 100.000 φίλαθλοι (εισιτήρια: 99.059)

[Πηγή: gazzetta.gr]

Ακριβώς στο 120'!

Η Brighton (η οποία δεν είχε στη σύνθεσή της τον ηγέτη και κορυφαίο σε απόδοση παίκτη της, τον διεθνή σέντερ-μπακ Steve Foster) προηγήθηκε στο σκορ (1-0) με το Gordon Smith (14') στο ημίχρονο, αλλά η πολύπειρη αντίπαλός της κατάφερε να ισοφαρίσει στο ξεκίνημα της επανάληψης (55'), από γκολ του διεθνή φορ Frank Stapleton. Στο 72' ο πρόωρα χαμένος Ray Wilkins πέτυχε και δεύτερο τέρμα (2-1) για τη United, "αγγίζοντας" το βαρύτιμο έπαθλο. Όμως οι "γλάροι", που δεν είχαν ακόμη πει την τελευταία τους λέξη στο ματς, μπόρεσαν να σκοράρουν ξανά τρία λεπτά προ της συμπλήρωσης του 90λέπτου (87') με τον Stevens, στέλνοντας το παιχνίδι (2-2) σε ημίωρη παράταση. Τότε ήταν που παραλίγο να "σπάσουν καρδιές" στο στάδιο, καθώς ακριβώς στο τελευταίο λεπτό (120') ο ταλαντούχος γκολκίπερ της Manchester (και διάδοχος του Peter Shilton στην Εθνική Ομάδα) Garry Bailey έσωσε την εστία του σε προσπάθεια και πάλι του Smith, μπλοκάροντας πρώτα με το πόδι και μετά αγκαλιάζοντας τη μπάλα. Εάν ο Smith είχε καταφέρει να σκοράρει, θα ήταν αυτή η μοναδική φορά στα χρονικά που μία ομάδα η οποία υποβιβάστηκε από την Α' Αγγλίας, θα έπαιρνε το Κύπελλο!!!

Κι αυτό γιατί, στον επαναληπτικό τελικό που δόθηκε ξανά στο Wembley στις 26 Μαΐου με τον ίδιο διαιτητή και 91.534 φιλάθλους παρόντες, το συγκρότημα του Atkinson θα κέρδιζε άνετα με 4-0 (από 2 γκολ του Brian Robson, ένα του Norman Whiteside και ακόμη ένα -με εύστοχο πέναλτι- του Ολλανδού Arnold Muhren), κατακτώντας το τρόπαιο.

Το Αιγάλεω επιστρέφει!

Την ίδια σεζόν που η Brighton υποβιβάστηκε (1982-83) το Αιγάλεω γύρισε στο δικό μας Επαγγελματικό Πρωτάθλημα και έτσι το κύριο μέρος του ενδιαφέροντός μου εστιάστηκε στην Ελλάδα. Τα χρόνια κύλησαν, χάρηκα αφάνταστα με την έξοδο της ομάδας μου στο Κύπελλο της ΟΥΕΦΑ (2004) αλλά η συνέχεια υπήρξε μία συνεχόμενη παρακμή... Όμως η "δεύτερη αγάπη" μου (καθώς η 3η είναι ο Αστέρας Ιτέας) με αποζημίωσε: Το 2017 που το Αιγάλεω έπαιζε για τρίτη συνεχόμενη σεζόν στην Α' Αθήνας (...) οι "γλάροι" (πάλι ως δευτεραθλητές της Championship - πρώην Β' Αγγλίας) γύρισαν στην Premier League! Έξι χρόνια μετά (2023) κατέλαβαν την 6η θέση και εξασφάλισαν με τον τρόπο αυτό -και φυσικά για πρώτη φορά στα χρονικά- την έξοδό τους στην Ευρώπη (όπου θα έπαιζαν σε Όμιλο του Europa League, έχοντας μάλιστα εκεί, αντίπαλο την Α.Ε.Κ.)

Η ζωή (και στο ποδόσφαιρο) βλέπετε, κύκλους κάνει!