Ξαναγράφοντας την ιστορία του ΑΙΓΑΛΕΩ...

Η τετραετία 1951-54 αποτέλεσε για την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας μια περίοδο έντονων ζυμώσεων, όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και σε διοικητικό. Η προεδρία του Γεώργιου Μαρτίνη χαρακτηρίσθηκε από σπουδαία προσφορά, με οργάνωση «φυτωρίων» νέων ταλέντων από τις πολλές αλάνες της περιοχής και με προσέλκυση αρκετών τοπικών αθλητικών παραγόντων που έσπευσαν να στηρίξουν τον ίδιο και τους συνεργάτες του (Ιωαννίδη, Περιβόλα, Παπαδάκη, Χριστοφορίδη κ.α.) στο δύσκολο έργο τους.

Ήταν η εποχή που το σύλλογο πλαισίωσαν τόσο οι βετεράνοι της δεκαετίας του ’40 (Γιώργος Καραμπαλίκης, Δημήτρης Γιουλντούρης, Κώστας Λιοσάτος, Σταύρος Ρουμελιώτης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Αντώνης Λιβανός, Τάκης Αρώνης, Θέμης Τούσης, Γιάννης Μπλάνας, Βασίλης Χωριανόπουλος, Αντώνης Νικηταράς) αλλά και οι νέοι «αστέρες» που ανέτειλαν.

Στέλιος και Λάμπης Σεραφείδης (που ωστόσο έκαναν καριέρα σε άλλα σωματεία), Μιχάλης Ιωσηφόγλου, Νίκος Μπαϊρακτάρης, Σάββας Παπάζογλου, Μίλτος Παπαποστόλου, Γιάννης Μαρδίτσης,  Στέφανος Χατζητσοπάνης, Χρήστος Αντύπας, Παντελής Τσάπος, Μιχάλης Μπαλακτσίδης, Γρηγόρης Αποστολίδης, Λάκης Μαραμενίδης, Σπύρος Τσικνάκος, Δημήτρης Γράφας, Γιώργος Κόλλιας, Κώστας Ζουμπούλης, Ιορδάνης Σταμπούλογλου ήταν λίγα από τα ονόματα που έκαναν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο, θέτοντας τις βάσεις τόσο για τη δική τους εξέλιξη, όσο και για την πρόοδο του Ομίλου.

Την πρώτη από τις τέσσερις εκείνες σεζόν στο «τιμόνι» βρέθηκε ο Ρωμύλος Φρονιμήδης και τις υπόλοιπες τρεις ο Τρύφων Τζανετής, νεαρότατος τότε.

Την περίοδο 1950-51 είχε δημιουργηθεί η Α2 κατηγορία Αθηνών, με τη συμμετοχή οκτώ σωματείων από διάφορες γειτονιές της Αθήνας (Νέα Ελβετία, Αμπελόκηποι, Καλλιθέα, Μεταξουργείο, Χαλάνδρι κ.λ.π) που θα διεκδικούσαν το πρωτάθλημα αλλά και την ευκαιρία να εισέλθουν στην «ελίτ» του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου όχι με απευθείας πρόκριση όπως θα ήταν φυσιολογικό, αλλά μέσω του απαρχαιωμένου θεσμού της «διαβάθμισης». Δεν ήταν εύκολο...

Η τροπαιούχος της πρώτης χρονιάς Δάφνη Αθηνών «έσπασε τα μούτρα της» κόντρα στο Φωστήρα, ουραγό της Α’ Κατηγορίας και υποχρεώθηκε να παραμείνει στην Α2 , παρά τον τίτλο που με τόσο κόπο είχε κατακτήσει αφήνοντας στη β’ θέση το Αιγάλεω. Τη δεύτερη χρονιά οι σύλλογοι της κατηγορίας αυξήθηκαν σε δέκα, έπειτα από προσθήκη των πρωταθλητών της Β’ Αθηνών Ατρομήτου Περιστερίου και Α.Ε. Παγκρατίου. Τα παιχνίδια πλήθυναν (δεκαοκτώ αντί για δεκατέσσερα) και ο συναγωνισμός κορυφώθηκε, με τους φιλάθλους να πλημμυρίζουν τα χωμάτινα γήπεδα και πρωτοφανή εισιτηριακά νούμερα να καταγράφονται, με μέσους όρους άνω των 1.000 θεατών.

Βάσει των επικρατούντων συνθηκών θα ήταν φύσει αδύνατον για τη «Δαφνούλα» να επαναλάβει το κατόρθωμά της κι έτσι στην πρωτιά τη διαδέχθηκε τώρα ο Έσπερος Καλλιθέας που τερμάτισε μόλις ένα βαθμό μπροστά από Αιγάλεω και Χαλάνδρι. Ωστόσο, ήταν η σειρά του να νοιώσει την «ψυχρολουσία» της διαβάθμισης. Ηττήθηκε από τον Αστέρα Γκύζη και επέστρεψε άδοξα στην Α2.

Την περίοδο 1952-53 μεγάλος πρωταγωνιστής  θα ήταν ο Άρης Αθηνών, ο οποίος κατάφερε να υπερισχύσει στον πόντο του νεοφώτιστου Εθνικού Αστέρα της «κόκκινης» Καισαριανής (είχε πάρει τη θέση της Α.Ε. Νέας Ελβετίας που τον προηγούμενο χρόνο ήταν τελευταία στην κατάταξη) ενώ το Αιγάλεω κατέληξε στην τρίτη θέση. Και πάλι όμως, ο Φωστήρας στάθηκε αξεπέραστο εμπόδιο στους αγώνες που ακολούθησαν μεταξύ των διαβαθμιζομένων συλλόγων. Φθάνουμε αισίως στην τέταρτη χρονιά, η οποία επεφύλαξε τεράστιες συγκινήσεις. Το Αιγάλεω, ντοπαρισμένο από το φίλαθλο κόσμο του, που πάντα έστεκε σαν το πιο δυνατό του «χαρτί», κατέκτησε τελικά την πολυπόθητη πρωτιά!

Ήταν μια διοργάνωση «μαμούθ» για τα δεδομένα εκείνου του καιρού, αφού οι ομάδες είχαν αυξηθεί σε δεκατέσσερις, κάτι που σημαίνει ότι παίχθηκαν 26 αγωνιστικές, σχεδόν οι διπλάσιες από ότι στα 1951. Εκτός απ’ την πρώτη θέση, στους παίκτες της ομάδας μας απονεμήθηκε και το Κύπελλο Ήθους, μια τιμητική διάκριση που είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο Τζανετής πέρα από τη δουλειά του σαν προπονητής ήταν και ένας σπάνιος παιδαγωγός.

 Αλλά και οι οπαδοί του συλλόγου επιβράβευσαν με το παραπάνω τους αθλητές με την ενίσχυση που πρόσφεραν σε όλους τους αγώνες. Το Αιγάλεω είχε πετύχει να κόψει συνολικά (σε Α’ και Β’ γύρο) περισσότερα από 30.000 εισιτήρια!. Οι ιστορικές «λαμαρίνες» γνώρισαν τότε μεγάλες «πιένες», αφού είχαν την τιμή να φιλοξενήσουν τους ποδοσφαιριστές δυο εκλεκτών Ευρωπαϊκών ομάδων, της Ρουμανικής «Προγκρέσουλ» και της Αυστριακής «Αούστρια» του Γκρατς, οι οποίες έδωσαν φιλικούς αγώνες με το Αιγάλεω στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό του τίτλου της Α2, εντυπωσιάζοντας τους πάντες.

Δίκαιη θα λέγαμε η αναγνώριση για τους παίκτες του «Σίτι» που είχαν ηττηθεί μόλις σε τρεις από τις αναμετρήσεις τους, ενώ σημείωσαν 19 νίκες και έφεραν 4 ισοπαλίες.

Ήταν μια μνημειώδης πορεία. Ξεκίνησαν με 3-1 μέσα στο Χαλάνδρι, έχασαν 2-0 στο Περιστέρι, συνέχισαν με 2-0 επί της Δάφνης, 3-1 επί του Αττικού Κολωνού, 3-1 επί της Νίκης Αμπελοκήπων, 1-0 επί της Α.Ε. Νέας Ιωνίας και ακολούθως: 1-0 το Παγκράτι, 1-0 τον Έσπερο, 5-1 τον Αθηναϊκό, 1-0 τον Εθνικό Αστέρα, 4-0 τον Ηλυσιακό, 2-0 τον Άρη Αθηνών, 0-0 με την Ένωση Αμπελοκήπων, 2-1 το Χαλάνδρι, 1-0 τον Ατρόμητο, 2-0 τη Δάφνη, 2-2 με τον Έσπερο, 2-0 τον Αττικό.

 

Η δεύτερη ήττα τους (0-1) ήρθε μόλις στην 19^η αγωνιστική, από την ισχυρή Α.Ε. Αμπελοκήπων στο γήπεδο του ΠΑΟ στις 28 Μαρτίου του 1954, αλλά έπονταν νέες επιτυχίες: 3-1 τη Νίκη Αμπελοκήπων, 4-1 τη Νέα Ιωνία, 4-2 το Παγκράτι στο γήπεδο της Νήαρ-Ήστ και 1-1 με τον δυνατό Αθηναϊκό. Στις 16 Μαΐου το Αιγάλεω γεύτηκε την τρίτη και τελευταία του ήττα στα Ηλύσια με σκορ 2-1 και την επόμενη Κυριακή αναδείχτηκε ισόπαλο με τον Εθνικό Αστέρα στην Καισαριανή (0-0). Η περίοδος ολοκληρώθηκε με το εντυπωσιακό 5-0 επί του Άρη Αθηνών, στις 23 Μαΐου του ’54, σε ένα ματς όπου ο Μαραμενίδης σημείωσε «χατ-τρικ».

Κορυφαίοι σκόρερ αναδείχθηκαν ο Αντώνης Λιβανός (που έβαλε 10 τέρματα) και οι Ρουμελιώτης (παρότι έλειψε απ’ τα μισά σχεδόν παιχνίδια!) και Π. Τσάπος, οι οποίοι παραβίασαν τα αντίπαλα δίκτυα 9 φορές.

Είχε έρθει πλέον η στιγμή που όλοι περίμεναν τόσα χρόνια. Θα κατάφερναν άραγε να υποσκελίσουν τον «αριστοκράτη» Αστέρα Αθηνών, ή θα ακολουθούσαν τη μοίρα των προηγούμενων πρωταθλητριών ομάδων της Α2;

 (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 Πηγές:

• Νίκος Στεφ. Μιχιώτης «1936-1995: 60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω» (1996).
• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «50 Χρόνια Αιγάλεω» (1998).
• Ευγενία Μπουρνόβα «Από τις Νέες Κυδωνίες στο Δήμο Αιγάλεω» (2002).
• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «Απ’ τις λαμαρίνες στα σαλόνια της Ευρώπης» (Εκδόσεις «Έμβρυο», 2007).
• Αρχεία Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας.