Κράτα γερά, Ζαφείρη μας!

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Χτυπημένος σκληρά στην προσωπική του ζωή και με αρκετά προβλήματα υγείας να τον ταλαιπωρούν κατά καιρούς, ο βετεράνος πρώην διεθνής τερματοφύλακας του Πανιωνίου και άλλων ομάδων, Ζαφείρης Κάκαρης, δίνει μάχη για να κρατηθεί κοντά σε όσους τον αγαπούν, ύστερα από την πρόσφατη περιπέτειά του.

Πιστός στη μεγάλη του αγάπη, το σύλλογο της Νέας Σμύρνης, αλλά και πικραμένος για την στάση κάποιων, ο υψηλόσωμος (1,86 μ.) και σήμερα 71χρονος (και όχι... 75χρονος όπως αναφέρθηκε, καθώς γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1951) παλαίμαχος γκολκίπερ των «κυανέρυθρων», υπεράσπισε με ιδιαίτερη επιτυχία τα δίχτυα του ιστορικού συλλόγου επί σειρά ετών, «αγγίζοντας» τις 200 επίσημες συμμετοχές στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο (σε 11 πλήρεις σεζόν).

Από το Χατζηκυριάκειο στη Νέα Σμύρνη.

Ο Ζαφείρης, ένα παιδί με πλούσια σωματικά προσόντα, ξεκίνησε την ενασχόλησή του στο ποδόσφαιρο, αρχικά μάλιστα ως αριστερός ακραίος κυνηγός (!) το 1965, σε ηλικία 16 ετών. Πρώτη του ομάδα ήταν ο Δ.Α.Ο. Αργοναύτης με έδρα στο Χατζηκυριάκειο, που εκείνη την εποχή αγωνιζόταν στη Β’  Εθνική. Πρόλαβε συμπαίκτη το μεγάλο Γιώργο Δεληκάρη, ενώ από την ίδια ομάδα ξεκίνησε κι ο -επίσης τερματοφύλακας- Βαγγέλης Συρίγος, με τον οποίο βρέθηκαν ξανά μαζί στη Νέα Σμύρνη πολλά χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα κατά το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80.

19-2-1978

Δημοσίευμα 25-2-1970

Το καλοκαίρι του 1971 και αφού προηγουμένως είχε δοκιμαστεί στον Ολυμπιακό (με έναν τραυματισμό να του στερεί τη μετεγγραφή στο μεγάλο λιμάνι) ο Κάκαρης έγινε μέλος της σπουδαίας ομάδας του Πανιωνίου, που είχε μόλις τερματίσει 2^ος στην Α’  Εθνική. Παρά την παρουσία, εκεί, του σπουδαίου Απόστολου Φίλη, σύντομα δείχνει κι αυτός τη μεγάλη του αξία, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί στα γκολπόστ. Μία πολύχρονη σταδιοδρομία μόλις άρχιζε ! Αποκορύφωμά της θα είναι, ασφαλώς, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας (1979) και η εν-συνεχεία  συμμετοχή στο κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης.

3 Φεβρουαρίου 1979

Η πρώτη μεγάλη περιπέτεια...

Σε ηλικία μόλις 30 ετών ο μυώδης πορτιέρο παρουσίασε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, για την επιτυχή αντιμετώπιση του οποίου χρειάστηκε να λείψει για ένα διάστημα κάποιων μηνών στο εξωτερικό. 

Επιστρέφοντας το χειμώνα του 1982 δείχνει να ανακτά τη θέση του, ωστόσο το Δεκέμβριο αποδεσμεύεται και αμέσως υπογράφει στον Αιολικό Μυτιλήνης, μία ομάδα που προέρχεται από το Εθνικό Ερασιτεχνικό και που τώρα παλεύει για να κρατηθεί στη Β’  Εθνική (του Νότιου Ομίλου).

29-1-1986

Αιγάλεω - Αιολικός 2-2 (1982-83)

Με την ομάδα της Λέσβου πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις και φτάνει με αυτήν στο περίφημο «μπαράζ» της Λεωφόρου, εν μέσω θέρους (!) με αντίπαλο τη Νίκη Βόλου, για μία θέση στην -υπό ενοποίηση- δεύτερη κατηγορία. Παρά την εκπληκτική απόδοση εκείνου και των συμπαικτών του, ο Αιολικός χάνει τελικά την παραμονή στη διαδικασία των πέναλτι, ωστόσο ο Ζαφείρης έχει ξανά, προσελκύσει το γενικό ενδιαφέρον.

Έτσι το ίδιο καλοκαίρι του 1983 φτάνει «μία ανάσα» από το Αιγάλεω (νεοφώτιστο, τότε, στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα) αλλά προτιμά να γυρίσει στον Πανιώνιο (που τώρα τον θέλει πάλι) με σαφώς λιγότερα χρήματα (κάτι που είχε γίνει ξανά με μεγάλη ομάδα του Π.Ο.Κ.), δείγμα της απέραντης αφοσίωσής του στο προσφυγικής καταγωγής σωματείο.

23-7-1983

Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του.

Το καλοκαίρι του 1984 αποκτάται από το Λεβαδειακό, με τον οποίο, έχοντας συμπαίκτες αρκετά ακόμη μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου μας (Ραβούση, Νικολούδη κ.α.) κάνει πρωταθλητισμό στην αναβαθμισμένη Πανελλήνια διοργάνωση της Β΄ Εθνικής. Έναν χρόνο μετά (περίοδος 1985-86) βρίσκεται και πάλι στον Αιολικό (Β’ Εθνικής) όπου ξανά είναι ο «φύλακας-άγγελος» της εστίας των νησιωτών ! Έχοντας συμπληρώσει αισίως τα 35 του χρόνια αλλά πάντοτε αθλητικός, συνεχίζει με τη φανέλα του Α.Ο. Κορωπίου στην Α' Κατηγορία Αθήνας. Το «κύκνειο άσμα» του, ωστόσο, έρχεται σε ηλικία 40 ετών (!) με την ομάδα του Φωστήρα στη Δ' Εθνική, όπου και αγωνίστηκε -παρέα στο τέλος και με τον παλαιό συμπαίκτη και φίλο του, Μήτσο Μαυρίκη- επί μία ολόκληρη τετραετία (1987-1991).

Οι ευχές όλων μας για ταχεία ανάρρωση, ας τον συνοδεύουν.