ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Terry Yorath, ο Ουαλός χαφ με τις ελληνικές ρίζες

Κάποιοι παλιοί ίσως θυμούνται τον μέσο-επιθετικό της σπουδαίας Leeds των 70’ς, με το ατίθασο ξανθό μαλλί και το αέρινο στυλ, τον Ουαλό διεθνή Terry Yorath, που έπαιξε επίσης σε Coventry, Tottenham κ.ά. ομάδες, γράφοντας 400+ ματς κι ευάριθμα γκολ στην εικοσαετή καριέρα του. Μια φήμη κυκλοφορούσε τότε πως είχε ελληνική καταγωγή. Ήταν η εποχή που η χούντα έκανε τα στραβά μάτια στις αθρόες ελληνοποιήσεις ξένων παικτών. Μερικοί από αυτούς είχαν όντως ελληνικές ρίζες (Αργυρούδης, Τριαντάφυλλος, Περσίδης, Κοντογεωργάκης) αλλά οι πιο πολλοί δεν ήξεραν ούτε πού πέφτει η Ελλάδα (Λοσάδα, Βιέρα, Ντεμέλο, Βερόν, Ερέα, Αλβαρέζ, Μοντέζ, Βάλιαν κ.ά.), ανεξάρτητα αν μετά κάποιοι ρίζωσαν εδώ.

Οι δαιμόνιοι Έλληνες ρεπόρτερ είχαν ρωτήσει και τον Yorath αν θέλει να παίξει σε ελληνική ομάδα. O Ουαλός διεθνής που βρισκόταν στο πικ της καριέρας του, την πρώτη φορά αρνήθηκε με ένα κοφτό ΟΧΙ αλλά παραδέχτηκε πως είχε ελληνική ρίζα. Τη δεύτερη φορά δεν ήταν απορριπτικός, αν του γινόταν μια καλή οικονομική πρόταση. Αυτήν ακριβώς τη ρωμαίικη καταγωγή του σκέφτηκα να ψάξω λίγο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Με την Leeds Utd., 1967-1976

Από το Κάρντιφ στα μεγάλα ευρωπαϊκά στάδια

Γεννημένος το 1950 σε ένα προάστιο του Κάρντιφ, ο Terence Charles Yorath έμελλε να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους Ουαλούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ξεκίνησε την μπάλα στην Leeds Utd, στην οποία το 1967 υπέγραψε συμβόλαιο στα 17 του χρόνια. Ως το 1976 βίωσε μεγάλες στιγμές στο Elland Road, στην πιο πετυχημένη περίοδο της ιστορίας του συλλόγου, με κόουτς τον σπουδαίο Don Revie: δυο πρωταθλήματα (1969, 1974), τρεις δεύτερες θέσεις, ένα κύπελλο (1972) σε τρεις τελικούς FA Cup, το League Cup 1968 και το Charity Shield 1969. Παράλληλα μετείχε στις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες που έκαναν το όνομα της Leeds παγκοσμίως γνωστό, όταν κατέκτησε δυο Κύπελλα Εκθέσεων (1968, 1971) κι έφτασε σε άλλους δυο ευρωπαϊκούς τελικούς στα κύπελλα Πρωταθλητριών (1975) και Κυπελλούχων (1973).

Γράφω βίωσε και όχι κατέκτησε, διότι ως το 1972 ο νεαρός Yorath δύσκολα εύρισκε θέση στην α΄ ομάδα, καθώς έπρεπε να εκτοπίσει από την βασική ενδεκάδα τους σπουδαίους μέσους Billy Bremner και Johnny Giles, σε μια εποχή που επιτρεπόταν μόνο μια αλλαγή. Στην ουσία από όλους τους πιο πάνω τελικούς αγωνίστηκε μόνο στους τρεις που η Leeds ηττήθηκε: το 1973 από τη Sunderland στο FA Cup κι από τη Μίλαν στο Κύπ. Κυπελλούχων και το 1975 από την Μπάγερν, όταν έγινε ο πρώτος Ουαλός που έπαιξε σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Άλλωστε και μετά από αυτόν δεν το κατάφεραν πολλοί συμπατριώτες του, μόλις τέσσερις: Joey Jones και Ian Rush (Liverpool), Ryan Giggs (Man. Utd) και Gareth Bale (Ρεάλ).

Στην Coventry City, 1976-1979

Η αποχώρηση του Revie από το σύλλογο σήμανε και την δική του. Tο 1976 πήγε στην Coventry. Για μια τριετία συνέβαλε, και μάλιστα ως αρχηγός της ομάδας, στην καλύτερη ίσως περίοδο του συλλόγου. Με συμπαίκτες τους: Mick Ferguson, Tommy Hutchison, Alan Green, Ian Wallace, Bobby MacDonald και κόουτς τον Gordon Milne, οι Sky Blues έπαιξαν θεαματικό ποδόσφαιρο και το Highfield Road γνώρισε μεγάλες στιγμές. Για πρώτη φορά η ομάδα κοίταξε προς τα πάνω διεκδικώντας ευρωπαϊκή έξοδο αντί να παλεύει για την παραμονή.

Στην Tottenham, 1979-1981

Η ποδοσφαιρική του αξία μεγάλωσε και το 1979 μεταπήδησε στην Tottenham. Έκανε δυο γεμάτες σεζόν αλλά και πάλι δεν ήταν παρών στον τελικό του 1981, όταν οι Spurs κατέκτησαν το Κύπελλο με τους κορυφαίους Steve Perryman, Steve Archibald και τους Αργεντίνους παγκόσμιους πρωταθλητές: Ricardo Villa, Osvaldo Ardiles. Τον είχε γοητεύσει το NASL, όπου πολλοί Βρετανοί έβγαζαν καλύτερα και πιο άκοπα χρήματα. Tο Μάρτιο του 1981 μετακόμισε στο Βανκούβερ του Καναδά, όπου παίκτης-κόουτς ήταν o Johnny Giles, πρώην συμπαίκτης του στη Leeds. Έπαιξε για δυο θερινές σεζόν με τους Whitecaps, με τους οποίους κατέκτησε τον τίτλο της Northwest Division 1981, κι ενδιάμεσα στο χειμερινό πρωτάθλημα 6x6 σε κλειστό γήπεδο, με συμπαίκτες τους παλιούς γνωστούς από τη Leeds: Peter Lorimer, David Harvey κι άλλους από την αγγλική και τη σκοτσέζικη Λίγκα: Alan Taylor, Ray Hankin, Willie Johnston, Peter Breadsley, Pierce O'Leary, Jimmy Holmes κλπ.

Όλα αυτά τα χρόνια ήταν βασικός στην εθνική Ουαλίας, με την οποία έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 19 ετών το Νοέμβριο 1969, σε ματς για τα προκριματικά του ΠΚ με την Ιταλία στο Ολύμπικο της Ρώμης. Έγραψε 59 συμμετοχές (τις 42 ως αρχηγός), με τελευταία τον Μάιο 1981 με την ΕΣΣΔ στο Ρέξαμ, σε αγώνα για τα προκριματικά του ΠΚ.

Στην Εθνική Ουαλίας, 59 cups (1969-1981)

Ρεξαμ, Μάης 1981, με τον Alex. Chivatze της ΕΣΣΔ

Προπονητική καριέρα

Το 1982 επέστρεψε στην Αγγλία αλλά η χρυσή εποχή του Terry είχε περάσει. Η αγωνιστική του πορεία στο εξής θα ήταν καθοδική. Συνέχισε στην 3rd Div. με την Bradford City για τρεις σεζόν, ως παίκτης-προπονητής (βοηθός του Trevor Cherry, παλιού του συμπαίκτη στη Leeds), με την οποία πήρε τον τίτλο της 3rd Div. το 1985, και μια σεζόν στην Swansea City (1985-86), την οποία το 1988 ως προπονητής ανέβασε από την 4th Div. Ως κόουτς δούλεψε επίσης σε: Cardiff, Huddersfield, Sheffield Wednesday και την πενταετία 1988-1893 στην Εθνική Ουαλίας, την οποία ανέβασε στην 27η θέση του FIFA ranking, την υψηλότερη στην ιστορία της. Την διετία 1995-1997 ανέλαβε την εθνική ομάδα του Λιβάνου, όπου πέτυχε 13 νίκες σε 31 παιχνίδια και πήρε την τρίτη θέση στους Παναραβικούς Αγώνες 1997. Μέχρι σήμερα θεωρείται ο πιο επιτυχημένος προπονητής της.

Μετά το 2002 έπαψε να δουλεύει καθώς είχε προβλήματα με το αλκοόλ. Επέστρεψε μόνο για τη σεζόν 2008-09 στην ερασιτεχνική Margate Town, με τη μεσολάβηση του αδερφού του, του Dai Yorath, ο οποίος κατοικούσε στην πόλη αυτή, είχε αγωνιστεί εκεί για πολλά χρόνια (1967-1981), όπως και ο ανιψιός του Terry, o Dean Yorath (1997-2002).

Μάνατζερ της Ουαλίας

Κακοτυχίες και πάθη

Ο Yorath κατέκτησε τίτλους αλλά είχε τρεις μεγάλες αγωνιστικές ατυχίες, καθώς γνώρισε την ήττα και στους τρεις μεγάλους τελικούς που έπαιξε με την Leeds, αν και η ομάδα έπαιξε καλύτερη μπάλα και κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο:

(^) Στον τελικό FA Cup 1973, 0-1 από την Sunderland της 2nd Div., σε μια από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις του αγγλικού κυπέλλου.

(^) Στον τελικό Κυπ. Κυπελλούχων 1973 στο Καυτανζόγλειο, 0-1 από τη Μίλαν, που έπαιξε 90΄ κατενάτσιο και είχε την διαιτητική βοήθεια του Έλληνα ρέφερι Χρ. Μίχα.

(^) Στον τελικό Κυπ. Πρωταθλητριών 1975 στο Παρίσι, 0-2 από την πιο τυχερή Μπάγερν, που επίσης είχε την εύνοια της διαιτησίας, με αποτέλεσμα οι Άγγλοι να εκνευριστούν και να διακοπεί για λίγο το ματς. Αυτό σήμανε το τέλος της μεγάλης Leeds που τιμωρήθηκε με τετραετή ευρωπαϊκό αποκλεισμό από την ΟΥΕΦΑ.

Η φωτιά στο Valley Parade, 11.5.1985.

Το 1985 μια ακόμη κακοτυχία σημάδεψε την καριέρα του Yorath, αυτή τη φορά σε μια στιγμή θριάμβου, όταν ήταν στην Bradford City ως παίκτης και βοηθός προπονητή. Ήταν 11 Μάη 1985, τελευταία αγωνιστική της σεζόν και οι οπαδοί της ομάδας είχαν κατακλύσει το παλιό γήπεδο Valley Parade για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του τίτλου της 3rd Div. και την άνοδο, σε ένα αγωνιστικά αδιάφορο ματς με την Lincoln City. Πριν από τον αγώνα έγινε η απονομή του τροπαίου και το ματς κυλούσε ήρεμα, χωρίς γκολ, όταν στο 40΄ φάνηκε καπνός κάτω από την κεντρική κερκίδα, μάλλον από κάποιο τσιγάρο που έπεσε στα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί εκεί. Η φωτιά επεκτάθηκε γρήγορα, η παλιά ξύλινη κερκίδα και η οροφή τυλίχτηκαν στην φλόγες και η γιορτή μετατράπηκε σε τραγωδία: 56 νεκροί και πάνω από 265 τραυματίες.

Ο Yorath έσπευσε να βοηθήσει στην εκκένωση του γηπέδου. Στην προσπάθειά του τραυματίστηκε ελαφρά, όταν αναγκάστηκε να πηδήξει από ένα παράθυρο, αφού είχε διασώσει οπαδούς που είχαν παγιδευτεί στο μπαρ του γηπέδου. Παράλληλα είχε μεγάλη αγωνία μέχρι να εντοπίσει σώους τους γονείς του David και Mary, την σύζυγό του Christine και τα τρία μικρά παιδιά τους Gabby, Louise και Daniel, που βρίσκονταν στις κερκίδες για την γιορτινή ημέρα. Η ηρωική του προσπάθεια αναγνωρίστηκε αργότερα από τον σύλλογο, όπως και όσων άλλων επέδειξαν αυταπάρνηση εκείνες τις δύσκολες ώρες.

Με τον αδικοχαμένο Daniel

Αλλά μια ακόμα μεγαλύτερη κακοτυχία έμελλε να βρει τον Yorath, καθώς βίωσε μια προσωπική τραγωδία, η οποία τον οδήγησε στον αλκοολισμό. Όπως αφηγήθηκε η κόρη του, η γνωστή αθλητική ρεπόρτερ του BBC Gabby Logan, σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα για τον πατέρα της: “A lot of tears have flowed in his life”. Συγκεκριμένα το 1992, ο 15χρονoς γιος του, ο Daniel, ένας παίκτης με καλές προοπτικές που έπαιζε στα εφηβικά της Leeds, κατέρρευσε ξαφνικά την ώρα που ο Terry έπαιζε μαζί του μπάλα στον κήπο του σπιτιού τους, από κάποια καρδιακή αδυναμία που δεν είχε διαγνωστεί. Η απώλεια αυτή σημάδεψε τον Terry, ο οποίος βρήκε καταφύγιο στο ουίσκι για να απαλύνει τον πόνο. Σε λίγα χρόνια το αλκοόλ έγινε πρόβλημα και το 2004 προκάλεσε τροχαίο ατύχημα και τραυμάτισε μια κοπέλα οδηγώντας σε κατάσταση μέθης. Ακολούθησε το διαζύγιο με τη σύζυγό του και η πολύχρονη μάχη του με το πάθος, το οποίο τελικά κατάφερε να κατανικήσει.

Το 2004 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του, με πρόλογο του συμπατριώτη του διεθνή Ryan Giggs, με τίτλο: “Hard Man, Hard Knocks”, όπου περιγράφει την πορεία του προς την δόξα αλλά και τις τραγωδίες που βίωσε.

Το εξώφυλλο της αυτοβιογραφίας του

Με την Ληντς στην Ελλάδα το 1972

Όπως ανέφερα στο ξεκίνημα του άρθρου, αφορμή για να με απασχολήσει ο βίος του Τέρυ Γιόραθ υπήρξε ένα δημοσίευμα του 1972, στο οποίο αναφέρεται πως έχει και ελληνική καταγωγή. Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς ο Ουαλός διεθνής ήρθε με τη Ληντς για ένα θερινό φιλικό με τον Ολυμπιακό στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Ο γαλαντόμος πρόεδρος των Πειραιωτών, ο εφοπλιστής Νίκος Γουλανδρής, είχε φτιάξει ένα πολυεθνικό ρόστερ από Αργεντίνους (Πολέτι, Νικολάε, Άλτσιμπαρ), Ουρουγουανούς (Βιέρα, Λοσάντα), Ελληνογάλλους (Αργυρούδης, Τριαντάφυλλος), τον Δημ. Περσίδη από την Αυστρία, τον Γιώτη Παπαδημητρίου από την Ουγγαρία, τους Κύπριους διεθνείς Κουρέα και Παμπουλή κ.ά. Μετά από 15νθήμερη προετοιμασία στις Άλπεις, όπου ο Λάκης Πετρόπουλος πάλεψε να διαχειριστεί την πανσπερμία παικτών που είχε στη διάθεσή του, ο Ολυμπιακός έδινε το πρώτο δυνατό φιλικό στο Καραϊσκάκη.

Η Ληντς, φρέσκια κυπελλούχος Αγγλίας, ήταν κατάλληλη και ως όνομα και ως δύσκολος αντίπαλος, όπως φάνηκε από την αγωνιστικότητα που επέδειξε. Ο κόουτς Les Cocker (ο Don Revie έλειπε στη Σκωτία για τη μεταγραφή του Gordon McQueen) παρέταξε την ομάδα με όλα της τα αστέρια: Harvey, Reaney, Cherry (72΄ Yorath), Bremner, Jack Charlton, Hunter, Lorimer, Madeley, Jones, Giles, Eddie Gray. Με τον Ολυμπιακό έπαιξαν: Πολέτι, Γκαϊτατζής (77΄ Βασιλόπουλος), Αγγελής, Κουρέας, Περσίδης, Συνετόπουλος, Λοσάντα, Γιούτσος, Αργυρούδης, Παπαδημητρίου, Δεληκάρης (82΄ Παμπουλής), ενώ μια αξιόμαχη πλειάδα παικτών έμεινε αναγκαστικά εκτός: Βιέρα, Γκλέζος, Σιώκος, Κελεσίδης, Τριαντάφυλλος, Νικολάε, Άλτσιμπαρ, Παππάς, Μυλωνάς. Οι 35.000 θεατές που κατέκλυσαν το Στάδιο Καραϊσκάκη θαύμασαν τους μεγάλους αστέρες και πανηγύρισαν σαν νίκη το ισόπαλο 2-2. Τα γκολ: Λοσάντα 62΄, Παπαδημητρίου 75΄ - Paul Madeley 70΄, Mick Jones 73΄. Διαιτητής ήταν ο Πρωτονοτάριος που ανέχτηκε το σκληρό παιχνίδι και των δύο ομάδων: Αγγελής και Χάντερ θα είχαν αποβληθεί υπό άλλες συνθήκες.

Αθλητική Φωνή, 7.8.1972

Εκτός από τους μεγάλους σταρ της αγγλικής ομάδας, το ενδιαφέρον των Ελλήνων δημοσιογράφων τράβηξε κι ο νεαρός Yorath, ο οποίος ακόμα δεν έπαιζε βασικός. Ο λόγος ήταν πως είχαν μυριστεί τις ρωμαίικες ρίζες του και ήθελαν να ανιχνεύσουν την πιθανότητα να παίξει στην Ελλάδα, όπως είχαν κάνει τόσοι και τόσοι ομογενείς και «ομογενείς». Έγραφε ο Γιάννης Συνοδινός στην Αθλητική Φωνή (7.8.1972, σελ. 2):

«Απίστευτο: Ο Τέρρυ Γιόραθ, Έλληνας! Μια ενδιαφέρουσα είδηση μας έδωσε ο Έλληνας μάνατζερ που συνόδευσε την Ληντς Γιουνάιτεντ το Σάββατο το απόγευμα, στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Μας είπε, ο κύριος αυτός, ότι ο διεθνής Ουαλλός επιθετικός της Ληντς –έπαιξε στο β΄ ημίχρονο- Τέρρυ Γιόραθ, είναι ελληνικής καταγωγής! Σπεύσαμε να ρωτήσουμε τον ίδιο τον Γιόραθ, ο οποίος μας εδήλωσε:

-Ναι είναι αλήθεια! Η γιαγιά μου κατήγετο από την Καλαμάτα…

Σε ερώτηση αν θα ήθελε να παίξη σε ελληνικό σύλλογο, απάντησε αρνητικά: Όχι, καλά είμαι στην Ληντς. Ας σημειωθή ότι η αξία του Γιόραθ ανέρχεται σε 100.000 λίρες».

Αθλητική Φωνή, 7.8.1972

Προφανώς, αιφνιδιάστηκαν οι Βρετανοί από το θράσος των Ελλήνων που θεώρησαν πιθανό ότι ένας ανερχόμενος διεθνής παίκτης θα άφηνε μια από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου και το φουλ επαγγελματικό αγγλικό πρωτάθλημα, για να παίξει σε μια περιθωριακή, ημιεπαγγελματική λίγκα, από τις πιο αναξιόπιστες της Ευρώπης. Ίσως έκαναν και λίγο πλάκα ή δεν κατάλαβε καλά ο Έλληνας δημοσιογράφος, αφού η γιαγιά του Γιόραθ δεν καταγόταν από την Καλαμάτα! Η ρωμαίικη ρίζα του βαστά από τη Σύρο, όπως περιγράφω παρακάτω.

Ο Έλληνας προπάππους του T. Yorath, Νicolas Sigallias, που ζούσε στο Swansea, έλαβε την βρετανική ιθαγένεια στις 20.2.1893

Οι Έλληνες πρόγονοι του Γιόραθ

Ο Terry Yorath γεννήθηκε στο Κάρντιφ το 1950, όπως ανέφερα. Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσίευσε το 2013 ο Roy Stockdill στο ‘My celebrity genealogy blog’, τα γενεαλογικά του Terry έχουν ως εξής. Ο πατέρας του, ο David Yorath (1918-99), προερχόταν από παλιά τοπική οικογένεια που αναφέρεται στην πρωτεύουσα της Ουαλίας από τις αρχές του 19ου αιώνα. Όμως, η ρίζα και το επώνυμο της μητέρας του, της Mary Margaretta Sigallias (1918-2004), ανάγεται στον Έλληνα παππού της που εγκαταστάθηκε στην Ουαλία την δεκ. 1880. Πρόκειται για τον Nicholas Dimitris Sigallias που είχε γεννηθεί το 1852 ή 1855 στη Σύρο και απεβίωσε το 1894 στο Swansea, αφήνοντας χήρα και ένα τουλάχιστον αγόρι.

Ο Νικόλας Δ. Σιγάλας, όπως ήταν το επώνυμο στα ελληνικά, ήταν ναυτικός ή έμπορος που ταξίδευε μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας. Σε κάποιο ταξίδι του γνώρισε και παντρεύτηκε την Αμερικανίδα Sarah Jane Farris από την Savannah Georgia. Ο γάμος έγινε στο λιμάνι Charleston της South Carolina το 1881. Λίγα χρόνια αργότερα το ζεύγος εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Swansea της Ουαλίας, όπου γεννήθηκε ο γιος τους James Michael Sigallias (Μιχάλης Σιγάλας: 1893-1967) και πολιτογραφήθηκαν Βρετανοί.

Αυτό το παιδί που μεγάλωσε στο Κάρντιφ, όπου μετακόμισε η χήρα μητέρα του με τον δεύτερό της σύζυγο, ήταν ο παππούς του Terry Yorath. Από το γάμο του με την Margarreta Geary γεννήθηκε η Mary Margaretta Sigallias (1918-2004), η μητέρα του Ουαλού διεθνή.

Το πρόγραμμα του τελικού του 1973 κι ο Χρ. Μίχας

Ξανά στην Ελλάδα για τον τελικό του Κ. Κυπελλούχων 1973

Εννιά μήνες μετά το φιλικό στο Καραϊσκάκη, ο Γιόραθ ήρθε ξανά στην Ελλάδα με την Ληντς, για τον τελικό του Κυπ. Κυπελλούχων που διεξήχθη στο Καυτανζόγλειο στις 16 Μαΐου 1973. Αυτή τη φορά ήταν βασικός, όπως στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν 1972-73. Όμως, ήταν μια άσχημη χρονιά για τους Whites που τερμάτισαν τρίτοι στο πρωτάθλημα και ηττήθηκαν στον τελικό του κυπέλλου από την έκτη της 2nd div. Sunderland. Το κακό τρίτωσε καθώς η ομάδα του έχασε και το ευρωπαϊκό τρόπαιο από την ιταλική Μίλαν. Ήταν πολύ καλύτερη, κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο αλλά οι rossoneri του Nereo Rocco, με σούπερ κατενάτσιο και σκληρά μαρκαρίσματα, υπερασπίστηκαν το μοναδικό γκολ που είχε πετύχει με ένα αμφισβητούμενο φάουλ ο Chiarugi μόλις στο 5΄.

Οι Άγγλοι είχαν δικαιολογημένα παράπονα από τον Έλληνα διαιτητή Χρήστο Μίχα (1933-2010), ο οποίος ανέχτηκε το σκληρό παίξιμο των Ιταλών και γενικά φάνηκε να μεροληπτεί υπέρ της Μίλαν. Μάλιστα ζήτησαν από την ΟΥΕΦΑ να ξαναγίνει το ματς. Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία απέρριψε το αίτημα, παρά το ό,τι απέκλεισε δια βίου τον Μίχα, χωρίς όμως να διερευνήσει το ρόλο του στον τελικό. Ο Μίχας τιμωρήθηκε κι από την ΕΠΟ με πρόστιμο και με διαγραφή από τους πίνακες. Στην ουσία αυτό το ματς σήμανε το τέλος της διαιτητικής του καριέρας. Αντίθετα οι δυο επόπτες Κατσώρας και Ζλατάνος δεν θεωρήθηκαν υπαίτιοι για κάτι.

Ο Yorath, ανάμεσα στους Benetti (8), Anquilletti (4), διαμαρτύρεται.

Όμως, εκτός από το ματς, τους Έλληνες ρεπόρτερ ενδιέφερε και το ζήτημα της ελληνικής ρίζας του Γιόραθ. Αυτή τη φορά ανέλαβε ο Γιάννης Αργυρίου να ξεκαθαρίσει το θέμα, αρχικά αμέσως μόλις έφτασε η αποστολή της Ληντς στο αεροδρόμιο της Μίκρας και την επόμενη μέρα στο ξενοδοχείο που κατέλυσε η αγγλική ομάδα. Ο Γιόραθ, λες και περίμενε την ερώτηση, ξεκαθάρισε αμέσως πως ο παππούς του λεγόταν Σιγάλας, είχε ελληνική καταγωγή και είχε εγκατασταθεί στο Κάρντιφ πριν από 50 χρόνια. Αλλά, όπως δήλωσε, δεν θυμόταν το μικρό του όνομα και δεν γνώριζε από ποιο μέρος της Ελλάδας ήταν· το περί Καλαμάτας του προηγούμενου άρθρου αποδείχθηκε πομφόλυξ! Είτε δεν το είχε ψάξει πολύ είτε ήταν ηθελημένα ασαφής, κάτι πιο πιθανό, αφού η 55χρονη μητέρα του θα μπορούσε να του πει το όνομα του παππού του, αν μη τι άλλο.

Με τον Γιάννη Αργυρίου στο αεροδρόμιο της Μίκρας

Στο άλλο ερώτημα που του τέθηκε, αν θα δεχόταν να παίξει στην Ελλάδα, ήταν θετικός «με την προϋπόθεση φυσικά, ότι οι οικονομικοί όροι θα ήσαν ευνοϊκοί», συμπλήρωσε με νόημα. Αυτό ήταν πολύ απίθανο να συμβεί καθώς η αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο ανέβαινε διαρκώς και ξεπερνούσε τις 120.000 λίρες! Θεωρώ, πως ο συμπαθής Ουαλός με τις απαντήσεις του, μάλλον επιζητούσε την υποστήριξη του ελληνικού κοινού ενόψει του τελικού, και όχι κάποια μεταγραφική πρόταση. Παραθέτω τα δημοσιεύματα από την Αθλητική Ηχώ (15 και 18.5.1973), κι ο καθένας ας βγάλει το δικό του συμπέρασμα.

Αθλητική Ηχώ, 18.5.1973

Από όσο ξέρω ο Γιόραθ δεν ξαναήρθε στην Ελλάδα για κάποιον αγώνα ούτε ως παίκτης ούτε ως προπονητής. Ίσως, σε κάποιες διακοπές επισκέφθηκε τη Σύρο, το νησί που γεννήθηκε ο προπάππους του, ίσως όχι. Παρά την πίκρα του από την άδικη απώλεια του τροπαίου το 1973, σίγουρα διατηρεί καλές αναμνήσεις από τις εκδηλώσεις των 45.000 Θεσσαλονικέων που βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο Καυτανζόγλειο, οι οποίοι κατά την απονομή από τον Ιταλό πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ Αρτέμιο Φράνκι, αποδοκίμασαν έντονα τους Ιταλούς κι επευφήμησαν τους Άγγλους θεωρώντας πως αυτοί ήταν οι ηθικοί νικητές του αγώνα!