Οι Ανδριανόπουλοι του Ολυμπιακού

Με αφορμή την συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυση του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς, όπως είναι ο πλήρης τίτλος της ομάδας του μεγάλου λιμανιού, σκέφτηκα να κάνω ένα αφιέρωμα στην θρυλική επιθετική πεντάδα των αδελφών Ανδριανόπουλων που υπήρξαν οι ιδρυτές και οι βασικοί συντελεστές στην καθιέρωση της ομάδας. Με την αγωνιστική και μετέπειτα με τη διοικητική τους συνεισφορά, έχτισαν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκε ώστε να εξελιχθεί σε μία από τις δημοφιλέστερες της Ελλάδας.

Τα οκτώ αδέρφια Γιάννης, Γιώργος, Αριστείδης, Ντίνος, Βασίλης, Λεωνίδας, Στέλιος και Σταύρος γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον Πειραιά. Ο πατέρας τους, ο μπάρμπα-Αντρέας, με καταγωγή από την Τρίπολη, ήταν έμπορος αποικιακών ειδών. Η μητέρα τους, η Ελένη Κομνηνού, ήταν από το Ναύπλιο. Πάτερ φαμίλιας παλαιών αρχών κι επηρεασμένος κι από την αρνητική προδιάθεση για το ποδόσφαιρο των καθηγητών του ιδιωτικού σχολείου «Σταυριανού» που έστελνε τα παιδιά του, ο πατέρας τα κυνηγούσε, όταν πήγαιναν για μπάλα στην πλατεία Αλεξάνδρας, την οδό 2ας Μεραρχίας και σε άλλες γειτονιές, τις Κυριακές μετά από τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Ένας ακόμα λόγος δυσφορίας, ήταν οι φθορές στα παπούτσια και τα πολιτικά ρούχα με τα οποία έπαιζαν, καθώς δεν έβρισκαν αθλητικό εξοπλισμό. Ώσπου φτάσανε στα αυτιά του τα εγκωμιαστικά κοινωνικά σχόλια που λέγονταν για τα παιδιά του κι άλλαξε τελείως διάθεση.

Αλλά κι αργότερα, όταν πια έπαιζαν στον Ολυμπιακό, δυσφορούσε αν έλειπαν από το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Όπως αφηγείται ο Λεωνίδας [εφ. Τα Νέα, 5.3.2011]:

«Ένα Πάσχα η πεντάδα απουσίασε για αγώνα του Ολυμπιακού στην επαρχία. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ο πατέρας µου έκανε να µας μιλήσει έναν μήνα γιατί θεωρούσε ότι τα καλά παιδιά όφειλαν να περάσουν μαζί µε την οικογένειά τους το Πάσχα».

ΟΣΦΠ 1925. Όρθιοι: Γιάννης, Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης, Λεωνίδας. Μπροστά: Πανόπουλος, Γεροντάκης, Κουράντης, Αχαρονιάν, Καλογερόπουλος (τ), Σοφράς, Λεκκός, Πεζώνης (σκυφτός)

Όλοι τους, εκτός από τον Σταύρο για τον οποίο δεν βρήκα στοιχεία, υπήρξαν πρωτοπόροι ποδοσφαιριστές και αθλητές, ενώ αθλήτρια υπήρξε και η μοναδική αδερφή τους, η Νίνα. Οι έξι αγωνίστηκαν στον Ολυμπιακό, εκτός από τον Αριστείδη που έπαιζε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και απεβίωσε από τύφο το 1922, πριν από την ίδρυση του ΟΣΦΠ. Σε μια ανασκόπηση της πρώτης πενταετίας της ομάδας, την οποία δημοσίευσε ο Ανδρέας Λαμπίρης το 1951 στην εφ. Αθλητική Ηχώ (φ. 11.4.1951) καταγράφονται οι συμμετοχές και τα γκολ των 32 παικτών που χρησιμοποίησε ο Ολυμπιακός στα 62 ματς (πρωταθλήματος και φιλικά) που έδωσε η ομάδα από το Μάιο του 1925 ως το Μάιο του 1930. Οι αριθμοί αποδεικνύουν την καθοριστική συμβολή των Ανδριανόπουλων κατά την πρώτη αυτή περίοδο. Μετείχαν σχεδόν σε όλα τα ματς και πέτυχαν συνολικά τα 197 από τα 216 γκολ που πέτυχε η ομάδα:

Γιάννης: 34 ματς, 6 γκολ.

Γιώργος: 56 ματς, 51 γκολ.

Ντίνος: 60 ματς, 62 γκολ.

Βασίλης: 52 ματς, 52 γκολ.

Λεωνίδας: 49 ματς, 26 γκολ.

Στέλιος: 1 ματς, 0 γκολ (τη σεζόν 1929-30).

 

Μάιος 1931, στην Πόλη για φιλικά ματς: Στέλιος (η μόνη φωτογραφία με την ερυθρόλευκη φανέλα), Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης, Λεωνίδας

 Η συμβολή των Γιώργου, Ντίνου, Βασίλη και Λεωνίδα υπήρξε ακόμα μεγαλύτερη καθώς συνέχισαν να αγωνίζονται και μετά το 1930. Εκτός από τον Στέλιο που δεν είχε το ίδιο ταλέντο και συνέχισε σε μικρότερες ομάδες του Πειραιά, οι υπόλοιποι πέντε υπήρξαν διεθνείς ενώ οι τέσσερις (Γιώργος, Ντίνος, Βασίλης, Λεωνίδας) διετέλεσαν αρχηγοί της Εθνικής ομάδας. Είχαν καθιερώσει κι εφάρμοζαν την εξής ποδοσφαιρική αρχή: «ταχύτης μεταβιβάσεως και δυνατά σουτ». Αποτέλεσαν μια σπουδαία πεντάδα που υπήρξε θρύλος, πριν δώσει την επωνυμία «Θρύλος» στην ομάδα ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφ. «Φως των σπορ» Θεόδωρος Νικολαΐδης, κατά την δεκαετία του ’50

Στην Εθνική ομάδα

Από το 1929 που άρχισε να δίνει αγώνες η Εθνική ομάδα μετά από την ίδρυση της ΕΠΟ, τρεις φορές παρατάχθηκε με τέσσερα από τα αδέρφια στην ενδεκάδα (ο Γιάννης, που είχε παίξει πιο παλιά στην Εθνική, είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο). Είναι κάτι που δεν ξανάγινε στην ιστορία της Εθνικής. Δύο αδέρφια συνυπήρξαν πολλές φορές στο εθνικό συγκρότημα (όπως: Άγγελος κι Απόστολος Μεσσάρης, Κώστας και Νικηφόρος Βικελίδης, Γιάννης κι Αντώνης Παπαντωνίου, Μπάμπης και Θανάσης Ιντζόγλου, Χρήστος και Θανάσης Δημόπουλος, Άρης και Θεόφιλος Καρασαββίδης) αλλά ποτέ ταυτόχρονα τρία αδέρφια και πολύ περισσότερο τέσσερα. Και είναι εντελώς απίθανο να συμβεί ξανά.

7.4.1929, στην Εθνική για το παρθενικό ματς με την Β΄ Ιταλίας. Άνω: Γιώργος, Ντίνος, Βασίλης. Κάτω: Ναμίας, Γιάμαλης, Νεγρεπόντης

 

Τα ματς της Εθνικής που υπήρξαν συμπαίκτες οι Γιώργος, Ντίνος, Βασίλης και Λεωνίδας:

30.6.1929, Σόφια: Βουλγαρία-Ελλάδα 1-1, ο Γιώργος αρχηγός και σκόρερ.

26.1.1930, Λεωφόρος: Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 2-1, σκόρερ οι Γιώργος (αρχ.) και Ντίνος.

25.5.1930, Βουκουρέστι: Ρουμανία-Ελλάδα 8-1, ο Γιώργος αρχηγός, ο Βασίλης σκόρερ.

Σε τρία φιλικά ματς της Εθνικής έπαιξαν μαζί τα τρία από τα αδέρφια:

7.4.1929, Λεωφόρος: Ελλάδα-Β΄ Ιταλίας 1-4, Γιώργος (αρχ.), Ντίνος, Βασίλης.

2.3.1930, Νάπολι: Β΄ Ιταλίας-Ελλάδα 3-0, Γιώργος, Ντίνος (αρχ.), Λεωνίδας.

30.3.1932, Λεωφόρος: Ελλάδα-Βουλγαρία 2-2, Ντίνος, Βασίλης, Λεωνίδας. Το ματς αυτό δεν προσμετρείται στα επίσημα της Εθνικής ομάδας.

Επίσης, σε τρία διεθνή παιχνίδια συμμετείχαν δύο από τα αδέρφια:

15.3.1931, Βελιγράδι: Γιουγκοσλαβία-Ελλάδα 4-1, Βασίλης (αρχ.), Λεωνίδας.

25.10.1931, Σόφια: Βουλγαρία-Ελλάδα 2-1, Βασίλης (αρχ.), Λεωνίδας.

13.12.1931, Λεωφόρος: Ελλάδα-Β΄ Ουγγαρίας 2-4, Βασίλης (αρχ. και γκολ), Ντίνος.

 

Γιάννης Ανδριανόπουλος (1900-1952), ο «Δάσκαλος»

Ο πρεσβύτερος εκ των αδερφών ξεκίνησε τη μπάλα στην Πειραϊκή Ποδοσφαιρική Ένωση, μια ομάδα που είχε ιδρυθεί το 1913 και συνέχισε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Με τις ομάδες αυτές μετείχε στα πρωταθλήματα Αθηνών-Πειραιώς που διεξάγονταν από το 1920 ως το 1924, αρχικά από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών-Πειραιώς κι έπειτα από την Ε.Π.Σ. Ελλάδος, δυο ενώσεις που υπήρχαν πριν δημιουργηθούν η ΕΠΣ Αθηνών, η ΕΠΣ Πειραιώς και η ΕΠΟ.

Ως παίκτης της Πειραϊκής Ένωσης τον Οκτώβρη του 1920 κλήθηκε στην Εθνική ομάδα που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας. Αγωνίστηκε στο μοναδικό ματς που έδωσε η ομάδα, στο οποίο ηττήθηκε με 9-0 από τη Σουηδία και αποκλείστηκε. Στην αποστολή μετείχε και ο αδερφός του, ο Γιώργος, που δεν έπαιξε. Η ομάδα πηγαίνοντας στο Βέλγιο έδωσε κι ένα ματς προετοιμασίας με τη Μικτή του Άμστερνταμ, από την οποία ηττήθηκε 4-2, αλλά δεν είναι γνωστή η σύνθεση.

Το 1922-23 τον βρίσκουμε, μαζί με τα αδέρφια του Γιώργο και Βασίλη, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα Αθηνών-Περαιώς επικρατώντας στην τελική φάση του Πανιωνίου, που είχε έρθει πλέον ως πρόσφυγας στην Αθήνα. Στη συνέχεια ο Πειραϊκός κατέκτησε το άτυπο πανελλήνιο πρωτάθλημα νικώντας 3-1 τον Άρη στον τελικό που έγινε στη Θεσσαλονίκη. Στο ματς αυτό έπαιξε κι ο Ντίνος, αν και στο πρωτάθλημα Αθηνών-Περιαιώς είχε αγωνιστεί με την Πειραϊκή Ένωση. Στον τελικό αυτό και οι δυο ομάδες ενισχύθηκαν με παίκτες από άλλους συλλόγους.

Το φθινόπωρο του 1923 οι βασικοί παίκτες της Πειραϊκής Ένωσης και του Πειραϊκού Συνδέσμου ίδρυσαν τον Αθλητικό Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Πειραιώς, στον οποίο βρέθηκαν πλέον μαζί τα τέσσερα αδέρφια. Ο ΑΠΣ Πειραιώς κατέκτησε τον τίτλο σε ένα επεισοδιακό πρωτάθλημα, το τελευταίο της ΕΠΣ Ελλάδος, από το οποίο αποχώρησαν κάποια αθηναϊκά σωματεία, τα οποία ίδρυσαν την ΕΠΣ Αθηνών. Παράλληλα ιδρύθηκε και η ΕΠΣ Πειραιώς και το 1926 μαζί με την ΕΠΣΑ και την ΕΠΣ Μακεδονίας ίδρυσαν την ΕΠΟ.

ΑΠΣ Πειραιώς 1924. Κάτω: Ντίνος, Γιάννης, Γιώργος, [Χατζηανδρέου], Βασίλης

 

 Ο πρωταθλητής ΑΠΣ Πειραιώς δεν μακροημέρευσε. Με τη λήξη της σεζόν διασπάστηκε. Μια ομάδα παικτών του ΑΠΣΠ και του Κεραυνού (που είχε ιδρυθεί το 1923) έφτιαξαν τον Πειραϊκό Ποδοσφαιρικό Όμιλο. Από αυτόν δημιουργήθηκε ο Εθνικός το Δεκέμβρη 1924, έπειτα από συνένωση με τμήμα της ομάδας «Όμιλος Νέων Τιτάν» ή “Young Boys” που επίσης είχαν φτιάξει πρώην παίκτες του Κεραυνού. Καθώς ο Κεραυνός είχε ιδρυθεί το 1923, αυτό αναφέρεται ως έτος ίδρυσης του Εθνικού. Επειδή απορρόφησε και τμήμα της Φαληρικής Ένωσης ονομάστηκε «Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς Φαλήρου».

Οι Ανδριανόπουλοι μαζί με άλλους παίκτες του ΑΠΣΠ αποχώρησαν κι έφτιαξαν τον Όμιλο Φιλάθλων. Το 1925 ενώθηκαν με τα κατάλοιπα του ΑΠΣΠ και ίδρυσαν τον «Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς». Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος έχει αφηγηθεί ως εξής την ίδρυση της ομάδας σε μια συνέντευξη [εφ. Τα Νέα, 5.3.2011]:

«Εμπνευστής της ιδέας ήταν ο αδελφός µου, ο Γιώργος. Στο πλευρό του ήταν ο Γιάννης, ο Βασίλης, ο Ντίνος και ένας φίλος, ο Kαµπέρος, ο οποίος έδωσε την ιδέα για το όνομα, έχοντας την έμπνευση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στους ιδρυτές ήταν και ο βιομήχανος Μανούσκος και ο Μαραγκουδάκης, ο οποίος ήταν διευθυντής υπουργείου. Τα πρώτα σωματεία ποδοσφαίρου στον Πειραιά ήταν η Πειραϊκή Ένωση και ο Εθνικός Οµιλος Φιλάθλων. Εµείς, ως αθλητές του κλασικού αθλητισμού, ξεκινήσαμε από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Αποφασίστηκε, λοιπόν, η ίδρυση του Ολυμπιακού. Τα χρώματα έδωσε ο αδελφός µου, ο Γιάννης, ο οποίος είχε δει τη φανέλα µε το «κόκκινο-άσπρο» στο Κέμπριτζ, όπου είχε σπουδάσει».

Αθλητική Ηχώ, 7.11.1952

 

Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος αγωνίστηκε ως δεξί χαφ-εξτρέμ στον Ολυμπιακό ως το 1929, διάστημα στο οποίο υπήρξε παράλληλα ο πρώτος προπονητής της ομάδας, γι’ αυτό και απέκτησε το παρωνύμιο «δάσκαλος». Στη συνέχεια υπηρέτησε την ομάδα σε διοικητικές θέσεις, διετέλεσε πρόεδρος του συλλόγου, πρόεδρος της ΕΠΣ Πειραιώς και της ΕΠΟ. Γιος του είναι ο γνωστός πολιτικός Ανδρέας Ανδριανόπουλος, που διετέλεσε βουλευτής με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά.

 

Γιώργος Ανδριανόπουλος (1903-1980), ο «Ποδάρας»

Ο Γιώργος, ο αποκαλούμενος «ποδάρας», ήταν σέντερ φορ με μεγάλο διασκελισμό και ευχέρεια στο σκοράρισμα. Είχε παρόμοια αγωνιστική πορεία με τον μεγάλο αδερφό του. Ξεκίνησε από την Πειραϊκή Ένωση, συνέχισε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και στον ΑΠΣ Πειραιώς, με τους οποίους κατέκτησε τα πρωταθλήματα Αθηνών-Πειραιώς 1923 και 1924 και το άτυπο πανελλήνιο του 1923. Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας που μετείχε στην Ολυμπιάδα της Αμβέρσας το 1920 αλλά δεν αγωνίστηκε στο μοναδικό ματς που έδωσε εκεί.

Το Δεκέμβρη του 1921 μετέβη με τη Μικτή Αθήνας-Πειραιά για αγώνες στη Σμύρνη, με συμπαίκτες μεταξύ άλλων τους: Απόστολο Νικολαΐδη, Φίλιππο Κουράντη, Κωνσταντίνο και Νίκο Καλούδη, Λουκά Πανουργιά κ.ά. Στον αγώνα επί της Μικτής Σμύρνης, που έγινε στο κατάμεστο στάδιο Πανιωνίου, νίκησαν 4-2 και ο ίδιος πέτυχε ένα γκολ με κεφαλιά. Έδωσαν ένα ακόμα ματς με την ομάδα των Άγγλων του Μπουρνόβα που έληξε ισόπαλο 1-1, για το οποίο δεν είναι γνωστές άλλες λεπτομέρειες. Η εφημερίδα Κόσμος Σμύρνης, στη σύνθεση της Μικτής αναφέρει τον Κ. Ανδριανόπουλο, δηλαδή τον 16χρονο αδερφό του, τον Ντίνο, αλλά πρόκειται για λάθος.

Ένας άλλος αγώνας της Μικτής Πειραιά που έπαιξε ο Γιώργος, μάλλον κι ο Γιάννης, ήταν κατά της περίφημης Πέρα Κλουμπ, της ομάδας των ομογενών της Κωνσταντινούπολης το 1920. Ο αρχηγός τους, ο Κώστας Νεγρεπόντης, όταν αντίκρισε τον αγωνιστικό χώρο του Ποδηλατοδρόμιου σκεπασμένο με καρβουνίδι και πιο μικρών διαστάσεων από το κανονικό, αρνήθηκε. Τελικά δέχτηκαν να παίξουν αλλά με εννιά παίκτες. Πέτυχαν τέσσερα γκολ και μετά ο αγώνας διακόπηκε από τους θεατές που δεν χώνεψαν τη διαφαινόμενη συντριβή· «…μας διέλυσαν κυριολεκτικώς», όπως έγραψε ο Γ. Ανδριανόπουλος στο βιβλίο του.  

Στον Ολυμπιακό αγωνίστηκε από την ίδρυσή του ως το 1931. Υπήρξε ηγετική μορφή. Έπαιζε στην κορυφή της επίθεσης και με τα αδέρφια του Βασίλη και Ντίνο στα πλάγια, αποτελούσαν μια φαρμακερή επιθετική τριάδα. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Πειραιά και το πανελλήνιο πρωτάθλημα 1931. Επίσης, ως μέλος της Μικτής Πειραιώς κατέκτησε έξι φορές το Κύπελλο πόλεων Αθηνών-Πειραιώς.

Ήταν αρχηγός στην Εθνική ομάδα, στο εναρκτήριο ματς της ιστορίας της, στις 7.4.1929 στη Λεωφόρο με την Β΄ Ιταλίας (σκορ 1-4) και σε τρία ακόμα. Αγωνίστηκε στα πέντε πρώτα παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδος το 1929 και το 1930, στα τρία από τα οποία μαζί με τα τρία μικρότερα αδέρφια του. Πέτυχε δύο γκολ, στο φιλικό επί της Βουλγαρίας (1-1) και επί της Γιουγκοσλαβίας (2-1) για το Βαλκανικό Κύπελλο. Επίσης, υπήρξε αθλητής στίβου και ποδηλασίας.

Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δικηγορία και την πολιτική. Εκλέχτηκε Δήμαρχος Πειραιά, βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα και την ΕΡΕ, διετέλεσε υπουργός Ναυτιλίας, πρόεδρος του ΟΛΠ και άλλων οργανισμών. Παράλληλα ήταν πρόεδρος του Ολυμπιακού από το 1954 ως το 1967. Το 1975 ως μέλος του Γ.Α.Σ., του Γνωμοδοτικού Αθλητικού Συμβουλίου που εκδίκαζε αθλητικές υποθέσεις, ο Παναθηναϊκός απέφυγε τον υποβιβασμό στην υπόθεση δωροδοκίας σε αγώνα κυπέλλου με τον Ηρακλή, χάρη στη δική του καθοριστική ψήφο. Δήλωσε: «δεν επείσθην περί της ενοχής του συλλόγου». Στις αντιδράσεις των οπαδών του Ολυμπιακού απάντησε με μια ατάκα που έμεινε στην ιστορία: «δεν υφίσταται Ολυμπιακός άνευ Παναθηναϊκού»!

 Ως πρόεδρος της ομάδας και πολιτευόμενος βοήθησε αποφασιστικά να αποκτήσει ο Ολυμπιακός την έκταση στο Ρέντη. Επίσης, εξέδωσε το βιβλίο «Το ελληνικόν ποδόσφαιρον 1919-1926», με πολύτιμες πληροφορίες για τις απαρχές του αθλήματος στην Ελλάδα.

 

Ντίνος Ανδριανόπουλος (1905-1962), ο «Μπουλούκος» ή «Δυναμίτης»

Ξεκίνησε και αυτός από τις αλάνες του Πειραιά ακολουθώντας τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια του. Όπως ανέφερα ήδη, αρχικά υπήρξε αντίπαλός τους στο τοπικό πρωτάθλημα καθώς το 1922-23 αγωνιζόταν στην Πειραϊκή Ένωση, ενώ οι Γιάννης, Γιώργος και Βασίλης έπαιζαν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Όμως, το καλοκαίρι του 1923 έπαιξε μαζί τους στη Θεσσαλονίκη, στον άτυπο πανελλήνιο τελικό, όπου επικράτησαν επί του Άρη. Στη συνέχεια συμπορεύτηκε μαζί τους στον ΑΠΣ Πειραιά κι από το 1925 στον Ολυμπιακό, στον οποίο αγωνίστηκε ως το 1932.

Ο Ντίνος, ο αποκαλούμενος «δυναμίτης», ήταν ο καλύτερος σουτέρ από τα αδέρφια και ο πρώτος σκόρερ της ομάδας κατά την πενταετία 1925-1930 με 62 γκολ. Αυτός κι ο Αντώνης Τσολίνας του Παναθηναϊκού, ο αποκαλούμενος «βομβαρδιστής», είχαν το πιο ισχυρό σουτ. Οι τερματοφύλακες της εποχής έλεγαν πως η μπάλα από το πόδι τους έφτανε στην εστία «βουϊχτή», δηλαδή βούιζε από την ορμή με την οποία διέσχιζε τον αέρα. Αφηγούνται πως σε ένα ματς με την τσέχικη ομάδα Σλάβια Μοράβσκα που πέτυχε τρία γκολ, ο αντίπαλος γκολκίπερ είχε πανικοβληθεί, διότι οι βολίδες του είχαν τραντάξει τα δοκάρια δυο-τρεις φορές κι έτρεμε κυριολεκτικά όταν τον έβλεπε να επιχειρεί σουτ.

Κωνσταντίνος Ανδριανόπουλος

Ως δεξί χαφ και ακραίος, συναποτέλεσε ένα ακαταμάχητο επιθετικό τρίο με τους Βασίλη και Γιώργο. Ο τύπος της εποχής έγραφε πως «ο Ολυμπιακός απογυμνούται με την απουσία ενός Ανδριανόπουλου… ιδίως εάν ο απουσιάζων ονομάζεται Ντίνος». Υπήρξε ο πιο δημοφιλής από τους πέντε και μετά από πολλά ματς, οι οπαδοί της ομάδας τον σήκωναν στους ώμους. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Πειραιά, το πανελλήνιο πρωτάθλημα 1931 και με την Μικτή Πειραιά έξι φορές το Κύπελλο πόλεων Αθηνών-Πειραιώς.

Υπήρξε επτά φορές διεθνής με την Εθνική ομάδα από το 1929 ως το 1932, της οποίας υπήρξε αρχηγός στον φιλικό αγώνα με την Β΄ Ιταλίας στη Νάπολι στις 2.3.1930. Πέτυχε κι ένα γκολ στη νίκη με 2-1 επί της Γιουγκοσλαβίας για το Βαλκανικό Κύπελλο που έγινε στη Λεωφόρο στις 26.1.1930.

 

Βασίλης Ανδριανόπουλος (1908-1989), ο «Κελεμές»

Ο Βασίλης ακολούθησε τα μεγαλύτερα αδέρφια του. Ήταν συμπαίκτης με το Γιάννη και το Γιώργο στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και στον ΑΠΣ Πειραιά, όταν κατέκτησαν τα πρωταθλήματα Αθηνών-Πειραιώς 1923 και 1924 αντίστοιχα και τον πανελλήνιο τίτλο το 1923 στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια μαζί με όλα τα αδέρφια έπαιξε στον Ολυμπιακό. Αγωνίστηκε ως το 1933. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Πειραιά, δύο πρωταθλήματα Ελλάδας (1931 και 1933) και με την Μικτή Πειραιά έξι φορές το Κύπελλο πόλεων Αθηνών-Πειραιώς.

Ο Βασίλης, ο αποκαλούμενος «Κελεμές» από τους οπαδούς, ήταν ο πιο καλός τεχνίτης από τα πέντε αδέρφια, θαυμάσιος ντριμπλέρ και περίφημος σουτέρ και με τα δύο πόδια. Ξεχώρισε από μαθητής ακόμα, όταν φοιτούσε στο Α΄ Γυμνάσιο Πειραιά, με το οποίο κατέκτησε το σχολικό πρωτάθλημα Αθηνών-Πειραιώς. Τότε έπαιζε στη Νίκη, μια ανεπίσημη ομάδα, με την οποία είχε διακριθεί σε ένα φιλικό με μια ομάδα παικτών του Απόλλωνα, πριν ακόμα πάει στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Αγωνιζόταν ως αριστερός χαφ ή ακραίος, δηλαδή στις παλιές θέσεις μέσα αριστερά κι έξω αριστερά κι αποτελούσε μέλος της ακαταμάχητης επιθετικής τριπλέτας: Ντίνος (δεξιά), Γιώργος (σέντερ φορ), Βασίλης (αριστερά). Υπήρξε και αθλητής στίβου, αλμάτων και δρόμων ταχύτητας. Ήταν δεινός σκόρερ. Είναι αξιομνημόνευτο πως πέτυχε και τα επτά γκολ στη φιλική νίκη με 7-4 επί της Γεντίσβο Βελιγραδίου το 1928.

Έπαιξε οκτώ φορές στην Εθνική ομάδα από το 1929 ως το 1932, τις τρεις ως αρχηγός στα ματς που έγιναν το 1931 με Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Β΄ Ουγγαρίας. Πέτυχε δύο διεθνή γκολ στις ήττες 1-8 από τη Ρουμανία (25.5.1930) και 2-4 από την Β΄ Ουγγαρίας (13.12.1931).

Ασχολήθηκε με τα διοικητικά του ποδοσφαίρου και διετέλεσε μέλος των διοικήσεων της ΕΠΣ Πειραιά και της ΕΠΟ.

 

Λεωνίδας Ανδριανόπουλος (1911-2011), ο «Βενιαμίν» ή «Στραβοσουγιάς»

Ήταν ο Βενιαμίν της πεντάδας, αλλά όχι ο μικρότερος σε ηλικία από τα αδέρφια, καθώς ο Στέλιος ήταν πιο μικρός. Φοίτησε στην Ιωνίδειο Σχολή. Παράλληλα ήταν αθλητής στίβου στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, όπως και άλλα αδέρφια του, ενώ έπαιζε μπάλα στον Αήττητο, ένα ανεξάρτητο σωματείο. Όπως έχει αφηγηθεί ο ίδιος του άρεσε ο κλασικός αθλητισμός και ήθελε να ασχοληθεί αποκλειστικά, ιδίως με το τριπλούν (είχε επίδοση 13,76μ) αλλά ο αδερφός του ο Γιώργος τον έπεισε να παίξει στον Ολυμπιακό γιατί τους έλειπε ο πέμπτος κυνηγός. Τότε το κλασικό σύστημα ήταν 2-3-5 [εφ. Τα Νέα, 5.3.2011]:

«Το όνειρό µου ήταν να γίνω ολυμπιονίκης στο τριπλούν. Μου άρεσε πολύ ο στίβος. Το μετάνιωσα που εγκατέλειψα τον κλασικό αθλητισμό. Ο αδελφός µου Γιώργος µε παρότρυνε να γίνω ο πέμπτος αδελφός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Έπαιξα έξω αριστερά, δεξιά ο Συμεωνίδης, στην επίθεση ο Βάζος. Σπουδαία τριπλέτα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ήμουν 14 ετών όταν πρωτόπαιξα στον Ολυμπιακό. Στο Φάληρο υπήρχε το ποδηλατοδρόμο και αγωνιζόμασταν στην καρβουνόσκονη. Ξέρετε, η µπάλα ήταν µε κορδόνι. Αν σε έπαιρνε ξώφαλτσα, ο πόνος ήταν μεγάλος. Φτώχεια και μεγάλη πείνα, φανταστείτε ότι το δώρο σε κάθε παιχνίδι ήταν µία λεμονάδα στα δύο. Τη μοιραζόμασταν δύο ποδοσφαιριστές».

Μικρό τον φώναζαν «στραβοσουγιά», γιατί κοιμόταν με τα πόδια κουλουριαστά, και του έμεινε. Ήταν ταχύς, σκληροτράχηλος, καλός κεφαλοσφαιριστής, με πολύ καλή σέντρα και εκτελέσεις κόρνερ και φάουλ. Έπαιξε στον Ολυμπιακό με το Νο 11 ως το 1935, παρά το ό,τι τα υπόλοιπα αδέρφια του είχαν σταματήσει για διάφορους λόγους αλλά κυρίως μετά από τη συντριβή με 8-2 από τον Παναθηναϊκό. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Πειραιά, τρία πρωταθλήματα Ελλάδος (1931, 1933, 1934) και επτά φορές το Κύπελλο πόλεων Αθηνών-Πειραιώς με την Μικτή Πειραιά.

Αγωνίστηκε δώδεκα φορές με την Εθνική ομάδα και πέτυχε δύο γκολ. Έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών στις 30.6.1929, στο φιλικό Βουλγαρία-Ελλάδα 1-1 στη Σόφια, το πρώτο ματς στο οποίο έπαιξαν και τα τέσσερα αδέρφια. Στο ταξίδι είχε μαζί και τα σχολικά βιβλία· με την επιστροφή του ξεκινούσαν οι απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου! Στις 25.3.1934, μετείχε στο ματς με την Ιταλία στο Μιλάνο για τα προκριματικά του Π.Κ. 1934. Ήταν αρχηγός στα τρία τελευταία παιχνίδια του με την Εθνική, που διεξήχθησαν στη Λεωφόρο από 23.12.1934 ως 1.1.1935 για το Βαλκανικό Κύπελλο: με Γιουγκοσλαβία 2-1, Ρουμανία 2-2 και Βουλγαρία 1-2. Στα δύο πρώτα σημείωσε από ένα γκολ.

23.12.1934. Ο Λεωνίδας αρχηγός της Εθνικής [Αθλητική Ηχώ, 27.4.1950]

Ασχολήθηκε με το εμπόριο. Από το 1930, με τον αδερφό του Στέλιο, είχαν το κατάστημα έτοιμων ενδυμάτων «Ανδριανόπουλος» απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά καθώς και υποκατάστημα στην οδό Αιόλου με αγγλικά και ελληνικά κασμίρια. Στον πόλεμο του ’40 στρατεύτηκε και νοσηλεύτηκε με κρυοπαγήματα. Επιβίωσε κι έφτασε ως την ηλικία των 100 ετών. Λίγα χρόνια πριν συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής, αφηγήθηκε τη ζωή του στον δημοσιογράφο Δημήτρη Καπράνο, που εκδόθηκε στο βιβλίο «Ο τελευταίος των πέντε. Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος αφηγείται» από τις εκδ. Καστανιώτη το 2004.

Με την ολυμπιακή δάδα το 2004, στο εξώφυλλο της βιογραφίας του

Οι Ανδριανόπουλοι άφησαν εποχή, κυρίως διότι είχαν αγωνιστικότητα, ψυχικό σθένος και κυρίως ομαδικό πνεύμα. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε ως ένα ακόμα από τα δεκάδες πειραϊκά σωματεία που ιδρύονταν κάθε χρόνο και μετά γίνονταν κομμάτια, συγχωνεύονταν με άλλα και είτε φυτοζωούσαν είτε διαλύονταν. Τα πέντε αδέρφια, με το ταλέντο και τις επιδόσεις τους, κατάφεραν ώστε η ομάδα να σταθεροποιηθεί, να εξελιχθεί και μέσα σε πολύ λίγα χρόνια να γίνει γνωστή και να αποκτήσει χιλιάδες φιλάθλους σε όλη την Ελλάδα.

 Θ. Μπελίτσος, 19.3.2025

 

Πηγές

«Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Ο τελευταίος των θρύλων», εφ. Τα Νέα, 5.3.2011.

Ανδρέας Λαμπίρης «Η ιστορία του Ολυμπιακού και οι Ανδριανόπουλοι. Ο απολογισμός μιας πενταετίας», εφ. Αθλητική Ηχώ, Φεβρουάριος-Απρίλιος 1951.

Ανδρέας Μπόμης, «Γκολ 2000. Ένας αιώνας ποδόσφαιρο», εκδ. Πελεκάνος, 2000.

Ανδρέας Οικονόμου, «Γκολ στα χαρακώματα», Εκδοτική Belle Époque, 2022.

Βασίλης Α. Καρδάσης, «Ολυμπιακός. Ένα αρχείο, μία ιστορία», εκδ. Μίλητος, 1998.

Γιώργος Γάσιας, «Η περίπτωση των ποδοσφαιρικών σωματείων στην ελληνική κοινωνία του μεσοπολέμου 1922-1936», Πανεπιστήμιο Κρήτης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, Ρέθυμνο 2005.

Εφημερίδες: ΕΘΝΟΣ 7.11.1952, Αθλητική Ηχώ 7 ως 9.11.1952, Κόσμος Σμύρνης 6.12.1921.

Θ. Μπελίτσος, «Πανιώνιος. 125 χρόνια προσφοράς στον ελληνικό αθλητισμό», 2015.

Θ. Νικολαΐδης, «Λεωνίδας Ανδριανόπουλος», Αθλητική Ηχώ 22.4.1950 κ.επ.