Το χρονικό διάστημα 1984-89 σημάδεψε ανεξίτηλα την πορεία του ελληνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου (σήμερα «Σούπερ Λίγκα»). Οι φίλαθλοι της χώρας μας είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν καλής ποιότητας θέαμα, τα εισιτηριακά ρεκόρ εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ ο χαρακτήρας της διοργάνωσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα λειτουργικός (με 30 αντί 34 αγωνιστικών ημερών) και πολύ ανταγωνιστικός: Πέντε διαφορετικές ομάδες κατέκτησαν τους έξι τίτλους πρωταθλητή, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν, ούτε επαναλήφθηκε στη συνέχεια.
Παράλληλα, σπουδαίοι ποδοσφαιριστές βρίσκονταν εκείνο τον καιρό στο απόγειο της ακμής τους και μας πρόσφεραν απλόχερα το γνήσιο ταλέντο τους, σε συνθήκες λιγότερο «αυτοματοποιημένες» από αυτές που επικρατούν στη σημερινή πραγματικότητα.
Επιχειρώ με πολύ μεγάλη χαρά μια αναλυτική καταγραφή εκείνης της «ιστορικής» εποχής και ευελπιστώ να με ακολουθήσετε με πραγματικό ενδιαφέρον σε μια διαδρομή αναμνήσεων απ’ την αξέχαστη εποχή των ποδοσφαιρικών ‘80s.
Τότε, που μια αέρινη ντρίπλα του Βασίλη Χατζηπαναγή, ένα ξαφνικό πλασέ του Νίκου Αναστόπουλου, μια παλικαρίσια κεφαλιά του Τάσου Μητρόπουλου, ένα τεχνικό βολέ του Χουάν Ραμόν Ρότσα, μια αστραπιαία ενέργεια του Θωμά Μαύρου, ένα δυναμικό τάκλιν του αξέχαστου Γιώργου Μητσιμπόνα, μια άψογη σέντρα του Δημήτρη Σαραβάκου, ένα αριστοτεχνικό χτύπημα φάουλ του Ντίνου Κούη, μια ορμητική επέλαση του Χρήστου Δημόπουλου, ένα αρχοντικό κόψιμο του Στέλιου Μανωλά ή μια απίθανη επέμβαση του Νίκου Σαργκάνη χάριζαν στους ποδοσφαιρόφιλους ανείπωτες συγκινήσεις.
Θα πρέπει, ολοκληρώνοντας αυτό το σύντομο προοίμιο, να σας ενημερώσω ότι η παρουσίαση των στοιχείων βασίσθηκε αποκλειστικά σε προσωπικές σημειώσεις που κρατήθηκαν με ζήλο και υπομονή απ’ τις εφημερίδες και τα αθλητικά περιοδικά της συγκεκριμένης περιόδου, με πρόσθετες επισημάνσεις σε όποια σημεία έκρινα (τότε) απαραίτητο.
Τα σκίτσα είναι επίσης δικά μου, καρπός μιας έμφυτης σχεδιαστικής ικανότητας αλλά και έκφραση της αγάπης μου για ένα άθλημα που δεν έπαψε ποτέ να μαγεύει χιλιάδες ανθρώπους, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα!
Καλή σας ανάγνωση.
Η (απαραίτητη) εισαγωγή.
Το καλοκαίρι του 1983 ο Ολυμπιακός του Σταύρου Νταϊφά είχε επιβληθεί ως ο μόνιμος πρωταγωνιστής του επαγγελματικού πρωταθλήματος, με το επίτευγμά του να κατακτήσει και τους τέσσερις πρώτους τίτλους στη διοργάνωση, από την καθιέρωσή της το φθινόπωρο του 1979 έως τότε.
Έδειχνε λοιπόν, πραγματικά ακατανίκητος.
Ο Παναθηναϊκός του Γιώργου Βαρδινογιάννη -παρά τις προσπάθειές του τα προηγούμενα χρόνια- δεν είχε πετύχει να χρισθεί ούτε μια φορά πρωταθλητής Ελλάδας και λογικά, προετοίμαζε την αντεπίθεσή του. Από την άλλη, η κυπελλούχος ΑΕΚ του Ανδρέα Ζαφειρόπουλου εμφανιζόταν εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα διοικητικών προβλημάτων.
Στη συμπρωτεύουσα, οι παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις βρίσκονταν σε κρίση. Ο Άρης, ο οποίος είχε φτάσει μια ανάσα από το στέμμα του 1980, ακολουθούσε πτωτική πορεία. Ο ΠΑΟΚ παρέπαιε μεταξύ τρίτης και πέμπτης θέσης, ενώ ο Ηρακλής θεωρούσε επιτυχία του την είσοδο στην τελική εξάδα, που πέτυχε στα 1982.
Ωστόσο, υπήρχε ένας επαρχιακός σύλλογος που έδειχνε ικανός για την υπέρβαση. Ήταν η Λάρισα, έκτη στην τελική κατάταξη του 1981, φιναλίστ του κυπέλλου το 1982 και δεύτερη στο πρωτάθλημα που μόλις είχε ολοκληρωθεί! Ήταν μια ανερχόμενη δύναμη.
Απ’ τις υπόλοιπες ομάδες, δύσκολα κάποια θα ξεχώριζε. Εκείνο που συνέβαινε ήταν κατά καιρούς να σημειώνονται μικρές «αναλαμπές», αν μπορούν να χαρακτηρισθούν έτσι η 6η θέση των Ιωαννίνων το 1979-80, η 7η και 8η θέση των Εθνικού Πειραιά και Πανσερραϊκού αντίστοιχα το 1980-81, οι 7ες θέσεις του κυπελλούχου 1979 Πανιωνίου το 1981-82 και του ΟΦΗ το 1982-83, ή τα κατορθώματα της ακριτικής Καστοριάς (κυπελλούχος το 1980 και 8η στο πρωτάθλημα του 1981-82).
Το φθινόπωρο του 1982, η αθλητική ηγεσία αποφάσισε να μειώσει τον αριθμό των συμμετεχόντων ομάδων στην Α’ Εθνική από δεκαοκτώ σε δεκαέξι και συγχρόνως να ενοποιήσει τους δυο ομίλους της Β΄ Εθνικής κατηγορίας σε έναν.
Έτσι από την πρώτη κατηγορία υποβιβάστηκαν τέσσερα σωματεία, αντί δύο που ίσχυε μέχρι τότε. Την παραμονή έχασαν ο Μακεδονικός Νεάπολης (Θεσσαλονίκης), η Παναχαϊκή, η Ρόδος και η Καστοριά, ενώ μόλις που πέτυχε να διασωθεί ο Πανιώνιος με αντίπαλο την ομάδα της Νέας Ευκαρπίας, σε αγώνα κατάταξης στο Εθνικό Στάδιο Βόλου.
Παράλληλα, τελευταίοι πρωταθλητές ομίλων της Β’ Εθνικής αναδείχθηκαν το Αιγάλεω στο «Νότο» και η Καλαμαριά στο «Βορρά». Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι σύλλογοι αυτοί θα έπαιζαν στην επαγγελματική κορυφαία κατηγορία.
Οι 16 «μονομάχοι» που πήραν θέση για το 5ο επαγγελματικό πρωτάθλημα (και 25ο στην ιστορία του θεσμού της Α’ Εθνικής), ήταν σύμφωνα με την τελική βαθμολογία της σεζόν 1982-83, ο Ολυμπιακός, η Λάρισα, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, ο ΠΑΟ, ο ΟΦΗ, ο Ηρακλής, ο ΠΑΣ Γιάννενα, ο Απόλλων Αθηνών, ο Εθνικός, η Δόξα Δράμας, οι Σέρρες, ο Πανιώνιος, το Αιγάλεω και ο Απόλλων Καλαμαριάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου