Πως χάθηκε η πρόκριση για το Μουντιάλ του 1970

 

Μία ιστορία γεμάτη από μοιραίες συμπτώσεις...

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ήταν απόγευμα της Κυριακής 16 Νοεμβρίου του 1969, όταν ο Βορειοϊρλανδός διαιτητής John Adair σημείωνε τη λήξη του ισόπαλου αγώνα (1-1) μεταξύ των Εθνικών Ομάδων Ρουμανίας και Ελλάδας στο κατάμεστο από σχεδόν 100.000 θεατές Στάδιο της 23^ης Αυγούστου του Βουκουρεστίου. Δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες Έλληνες φίλαθλοι (οι οποίοι είχαν συρρεύσει στη Ρουμανική πρωτεύουσα με κάθε δυνατό τρόπο) ένιωθαν μία πικρή γεύση απογοήτευσης, αφού η Εθνική μας Ομάδα, μία από τις καλύτερες που διαθέταμε ποτέ, δεν είχε καταφέρει, μόλις για ένα γκολ, να κερδίσει την πρόκριση στους τελικούς του 9^ου Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα διεξάγονταν στο Μεξικό, τον επόμενο χρόνο. Πέρα από την απώλεια εκείνης της ιστορικής ευκαιρίας (αν περνούσε, η Ελλάδα θα κληρωνόταν στον όμιλο της Βραζιλίας, που κατάκτησε πανηγυρικά το τρόπαιο) η πικρία εντεινόταν από το γεγονός πως, εκτός του πολυπόθητου τέρματος που δεν ήρθε, είχαμε χάσει τη δυνατότητα να πάμε στο Μεξικό, από δικά μας, προηγούμενα σφάλματα.

Ο ιστορικός αγώνας.

Η Ελλάδα βρισκόταν ένα βήμα από την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον Α’ προκριματικό Όμιλο (της ευρωπαϊκής ζώνης) όπου μετείχαν ακόμη η Ρουμανία, η Πορτογαλία του περίφημου Εουσέμπιο και η -μάλλον αδύναμη- Ελβετία. Ωστόσο, το συγκρότημα του Λάκη Πετρόπουλου (1932-1996) χρειαζόταν μόνο τη νίκη, σε αντίθεση με τους Ρουμάνους του Άντζελο Νικουλέσκου, οι οποίοι περνούσαν στα τελικά και με ισοπαλία. Η δήλωση του τελευταίου, αμέσως μετά τη λήξη της αναμέτρησης, είναι χαρακτηριστική: «Σήμερα παίχτηκε μία τιτανομαχία. Οι Έλληνες έπαιξαν καλύτερα...». Ήταν η 6^η και τελευταία αγωνιστική και όπως αποδείχτηκε, η πλέον καθοριστική. Οι Ρουμάνοι είχαν την τύχη να προηγηθούν στο σκορ λίγο πριν από την εκπνοή του πρώτου μέρους (37’), όταν ο Ντομπρόβσκι εκμεταλλεύτηκε μία στιγμιαία αδράνεια της άμυνάς μας σε κόρνερ του Μιρτσέα Λουτσέσκου και με κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Τάκη Οικονομόπουλου. Η Εθνική μας «απάντησε» γρήγορα (50’), όταν ο Μίμης Δομάζος με ένα ισχυρότατο σουτ από 25 μ. αιφνιδίασε το γιγαντόσωμο Ρουμάνο τερματοφύλακα Νατσούλα Ραντουκάνου, ισοφαρίζοντας σε 1-1.

Στα υπόλοιπα 40 λεπτά η Ελληνική ομάδα μόχθησε για μία δεύτερη επιτυχία, τη στιγμή που οι γηπεδούχοι οπισθοχώρησαν για να διατηρήσουν την -τόσο πολύτιμη για αυτούς- ισοπαλία. Παρά τις ευκαιρίες, πότε η ατυχία και πότε η αστοχία δεν επέτρεψαν στους παίκτες μας να πανηγυρίζουν ένα δεύτερο γκολ. Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές να μένουν, απλά με την ικανοποίηση, πως είχαν περιορίσει σε αμυντικό ρόλο τους Ρουμάνους μέσα στην έδρα τους, ωστόσο η πρόκριση είχε χαθεί.

Πως φτάσαμε έως εκεί...

Η Εθνική μας θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει την πρόκριση, πολύ πριν χρειαστεί να «τα παίξει όλα» μέσα στο άντρο της αντιπάλου της. Και αυτό, παρά το άσχημο ξεκίνημά της. Στις 12 Οκτωβρίου του 1968 η Ελλάδα, παρά τη συνεχή υπεροχή της μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Σταδίου Αγίου Ιακώβου της Βασιλείας, είχε ηττηθεί (1-0) από τους Ελβετούς, έπειτα από γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ του Κουεντίν (22’). Ενός φάουλ το οποίο ήταν ανύπαρκτο και που κακώς υποδείχτηκε από τον Ολλανδό διαιτητή Albert Boogaerts. 

Ο Κώστας Καραπατής

Σαν να μην έφτανε αυτό και σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, όταν ο Ομοσπονδιακός προπονητής Κώστας Καραπατής (1929-2022) αμέσως μετά τη λήξη εισήλθε μέσα στο πούλμαν της αποστολής, αντίκρισε δύο τουλάχιστον κυρίες, συζύγους παραγόντων (του πανίσχυρου Γ.Γ.Α. Κωνσταντίνου Ασλανίδη και του τότε προέδρου της Ε.Π.Ο. Γεώργιου Δέδε) να καπνίζουν, έγινε έξω φρενών και τις υποχρέωσε να κατέβουν. Τα νέα, φυσικά, έφτασαν στην Αθήνα και ο Καραπατής απολύθηκε στον αέρα (!) πριν καν το αεροπλάνο επιστρέψει στην Ελλάδα. Ήταν γνωστό, άλλωστε, πως η δικτατορία των συνταγματαρχών (που βρίσκονταν στην εξουσία από τον Απρίλιο του 1967) θεωρούσαν το κράτος γενικά, αλλά και όλες τις επιμέρους δημόσιεςεκδηλώσεις ως απόλυτη «ιδιοκτησία» τους, με ότι αυτό συνεπαγόταν.

Ξέφρενοι πανηγυρισμοί για το γκολ του Σιδέρη.

Δύο μήνες αργότερα (11 Δεκεμβρίου 1968) η Ελλάδα φιλοξένησε στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» την πανίσχυρη Πορτογαλία. Στον «πάγκο» της Εθνικής μας βρισκόταν τώρα ο κοσμοπολίτης Νταν Γεωργιάδης (1922-1998), ένας πρώην πολυαθλητής που ως τεχνικός ήταν θιασώτης της αυστηρής πειθαρχίας. Ο αγώνας, που διεύθυνε ο Γερμανός διαιτητής Cerhard Schulenburg, ξεκίνησε άσχημα για εμάς, αφού με γκολ του Jose Augusto (17’) οι Πορτογάλοι προηγήθηκαν στο σκορ. Όμως η αντίδραση των Ελλήνων ήταν καταιγιστική, με το Γιώργο Δέδε (στο 33’) και το Μίμη Παπαϊωάννου (στο 37’) να δίνουν το προβάδισμα (2-1). Στην επανάληψη και νωρίς-νωρίς (49’) ο Torres με αυτογκόλ ανέβασε το σκορ σε 3-1. Με τη συμπλήρωση μίας ώρας (61’) ο αρχηγός της Εθνικής μας Γιώργος Σιδέρης «έγραψε» -εν μέσω αποθέωσης-  το 4-1, για να μειώσει, απλώς, ο Εουσέμπιο στο 64^ο λεπτό. Το τελικό 4-2 φάνταζε απίστευτο, ήταν όμως απόλυτα δίκαιο.

Κάπου εκεί μάλλον χάθηκε το μέτρο και άρχισαν τα... παρατράγουδα.

Δρακούλης - Γιάννης ('Νταν') Γεωργιάδης

«Πού πάτε έτσι, κύριε;»

Επόμενος αντίπαλος, πάλι στον Πειραιά, ήταν η Ρουμανία. Στα δύο προηγούμενα παιχνίδια τους οι Ρουμάνοι είχαν γνωρίσει βαριά ήττα στη Λισαβόνα (3-0) και είχαν επικρατήσει εντός  έδρας με 2-0 επί της Ελβετίας. Η τρίτη στη σειρά αναμέτρηση λοιπόν ήταν -και για εκείνους- ιδιαίτερα κρίσιμη.Δέκα ημέρες πριν τον αγώνα (που είχε οριστεί για τις 16 Απριλίου 1969) η αποστολή της Εθνικής Ομάδας βρισκόταν για προετοιμασία στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. 

Πρωί – πρωί οι ποδοσφαιριστές κατέβαιναν στο σαλόνι του ξενοδοχείου, όπου ο Δομάζος εμφανίστηκε δίχως το πάνω μέρος της επίσημης φόρμας (φορούσε μία άλλη μπλούζα). Στην παρατήρηση του Γεωργιάδη, απάντησε πως ο φροντιστής του είχε αφήσει έξω από το δωμάτιο μόνο το κάτω μέρος της εμφάνισης, προφανώς εκ παραδρομής. Τότε ο προπονητής τον έστειλε να βρει και να βάλει την επίσημη ενδυμασία και ο παίκτης δυσφόρησε. Άμεσα, ο Νταν Γεωργιάδης τον απέκλεισε από την αποστολή, ενημερώνοντας παράλληλα τις αθλητικές αρχές. Και ενώ αυτό το ασήμαντο συμβάν θα μπορούσε να λήξει με μία αυστηρή επίπληξη, ο Γ.Γ.Α. επέβαλε την τιμωρία του παίκτη, που φυσικά δεν θα αγωνιζόταν στο ματς με τους Ρουμάνους.

«Ψυχρολουσία» στο Νέο Φάληρο!

Ο ίδιος ο Ασλανίδης απαίτησε μάλιστα να καθίσει στον «πάγκο» της Εθνικής, για να βεβαιωθεί πως ο Δομάζος (που βρισκόταν στην εξέδρα) δεν θα έπαιζε! Η Ελλάδα, φυσικά, παρατάχθηκε μπροστά στον Ιταλό ρεφερι Antonio Sbardella, δίχως το «στρατηγό» της, παρόλα αυτά, πέτυχε να βρεθεί μπροστά στο σκορ, δύο φορές. Πρώτα με το Σιδέρη (51’) και κατόπιν με το Δέδε (60’). Ωστόσο, ο Ντουμιτράκε «βούβανε» τις κερκίδες με ισάριθμα τέρματα, που πέτυχε στο 53’ και στο 66’.  Το παιχνίδι τελείωσε δίχως νικητή (2-2) και τις δύο ομάδες να ισοβαθμούν στην κατάταξη.

Πανταχού παρόντες οι 'Απριλιανοί'

Στο Das Antas!

Σε απίστευτο θρίλερ εξελίχθηκε η επόμενη συνάντηση, που δόθηκε  στη Λισαβόνα, στις 4 Μαΐου του 1969. Η γηπεδούχος Πορτογαλία προερχόταν από αναπάντεχη εντός έδρας ήττα (2-0) από την Ελβετία (!) και έτσι οι παίκτες της ήταν αποφασισμένοι να ξεπλύνουν τη ντροπή. Ωστόσο η Ελλάδα όρθωσε το ανάστημά της μέσα στο περίφημο Das Antas και σε διάρκεια μόλις 6 λεπτών (με τον Κώστα Ελευθεράκη στο 68^ο και με το Βασίλη Μποτίνο στο 74^ο λεπτό) «πήρε κεφάλι» στο σκορ, με 2-0. Όλα φάνταζαν υπέροχα έως το τελευταίο δεκάλεπτο. Στο 82’ ο Εουσέμπιο μείωσε σε 2-1 και τέσσερα λέπτα αργότερα (86’) ήταν ο Peres που χάρισε τον ανέλπιστο βαθμό στη χώρα του (2-2). Μετά το τέλος που υπέδειξε ο Τυνήσιος Moncef Ben Ali, οι παίκτες μας δεν μπορούσαν να το πιστέψουν...

Βασίλειος ('Λάκης') Πετρόπουλος

«Περίπατος» με Ελβετία στη συμπρωτεύουσα.

Στις 14 Μαΐου 1969 η Ρουμανία πέρασε αλώβητη από τη Λωζάνη (1-0 την Ελβετία) οπότε για την Εθνική μας δεν υπήρχε πια το παραμικρό περιθώριο για άλλες βαθμολογικές απώλειες (ήδη οι Ρουμάνοι προηγούνταν με έναν βαθμό). Στις 15 Οκτωβρίου του 1969 το Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης γέμισε ασφυκτικά από 45.000 φιλάθλους που «διψούσαν» για τη νίκη επί της Ελβετίας. Οι ομάδες παρατάχθηκαν προ του Αυστριακού διαιτητή Paul Shiller, ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, εκ των πραγμάτων. Το ημίχρονο έκλεισε με 3-0 (33’ Κούδας, 39’ Μποτίνος, 43’ Σιδέρης) ενώ ο Μποτίνος και πάλι, στο 49’ πέτυχε το τέταρτο γκολ της Εθνικής. Στο 77΄, ο Kunzli σκόραρε για την ομάδα του το «γκολ της τιμής» (4-1). Στον πάγκο της Ελλάδας ήταν τώρα ο Λάκης Πετρόπουλος, ο ίδιος που μετά το πέρας της τελευταίας συνάντησης του Βουκουρεστίου δήλωσε: «...Τώρα, θέλω περισσότερο από κάθε άλλη φορά να είμαι προπονητής της Εθνικής, για να την προετοιμάσω σωστά για το επόμενο Κύπελλο Εθνών Ευρώπης».

·         Η τελική βαθμολογία (σε 6 αγώνες): 1) Ρουμανία (7-6) 8 β., Ελλάδα (13-9) 7 β., Ελβετία (5-8) 5 β., Πορτογαλία (8-10) 4 β.

Το ελληνικό ρόστερ (μόνο όσοι αγωνίστηκαν, έστω μία φορά).

ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ - ΓΚΑΪΤΑΤΖΗΣ - ΖΑΝΤΕΡΟΓΛΟΥ - ΜΠΑΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΚΑΜΑΡΑΣ - ΚΑΡΑΦΕΣΚΟΣ - ΧΑΪΤΑΣ - ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ - ΔΟΜΑΖΟΣ - ΣΙΔΕΡΗΣ - ΔΕΔΕΣ - ΓΙΟΥΤΣΟΣ - ΚΟΥΔΑΣ - ΜΠΟΤΙΝΟΣ - ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ - ΙΝΤΖΟΓΛΟΥ - ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ - ΣΠΥΡΙΔΩΝ - ΣΑΡΑΦΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.